Երեկ Լիբանանից վերադարձած ընկերս հեռախոսով պատմում էր այնտեղի հայկական թաղամասում կատարած իր զբոսանքից:
Նա ինձ ասաց.
«Ընկեր, եթե 1000 տարի էլ անցնի, Հայկական հարցը չի վերջանա»: Իրականում ընկերոջս խոսքերը նշանակում էին այն, որ Թուրքիայի ոչ մի քաղաքականության արդյունքում այս հարցը չի լուծվի»,-նման տողերով է սկսում իր հոդվածը թուրքական «Ռադիքալ» պարբերականի հոդվածագիր Օրհան Քեմալ Ջենգիզը:
«Այնտեղ տեսածս հայերի համար 1915 թվականն ասես երեկ լիներ». ասում էր ընկերս: Թուրքիան միայն փորձում է ժխտել այն: Ասես դրա արդյունքում հայերն ու աշխարհը մի օր մոռանալու են այդ հարցը, և Թուրքիան հանգիստ շունչ է քաշելու: Իսկ իրականությունն այն է, որ Թուրքիան այս հարցում ոչ մի քաղաքականություն էլ չունի:
Անկարան փորձում է փակել բոլոր նրանց բերանները, ովքեր խոսում են Հայոց ցեղասպանության մասին: Արդարություն և զարգացում կուսակցության իշխանության գալուց հետո (2002 թվականից մինչ օրս-խմբ.) Թուրքիայում շատ բաներ են ավելի ազատ դարձել, սակայն Հայոց ցեղասպանության թեման շարունակում է արգելված մնալ: 2009 թվականին Ցյուրիխյան արձանագրությունները կարճ ժամանակ անց Արցախի հիմնահարցի պատճառով օրակարգից դուրս մղվեցին, և մենք վերադարձանք մեր` առանց քաղաքականության քաղաքականությանը»,-նշում է թուրք հոդվածագիրը և շարունակում.
«Այսօր Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչում են 20-ից ավել պետություններ: Դեռ էլի ճանաչողներ կլինեն: Իսկ մինչ այժմ չճանաչողները դա անում են ոչ թե չհավատալուց, որ Հայոց ցեղասպանություն եղել է, այլ ուղղակի սեփական շահերից ելնելով»:
«Ռադիքալի» հոդվածում անդրադարձ է կատարվում նաև Ֆրանսիայի խորհրդարանի կողմից Հայոց ցեղասպանության ժխտումը քրեականացնող օրենքի ընդունմանը:
«Իհարկե, Սարկոզին այդ քայլով փորձում էր ստանալ հայ ընտրողների ձայները: Սակայն, ըստ իս, այստեղ ավելի առաջնային էին այլ նպատակաները: Մասնավորապես, Սարկոզին այս կերպ փորձում էր ցույց տալ, որ Թուրքիան չի կարող մոդել հանդիսանալ Մերձավոր Արևելքի համար և չի կարող Եվրամիության անդամ դառնալ»:
Leave a Reply