Թուրքիայում տեղի ունեցող ամեն մի դժբախտ պատահարի մեջ «Միշտ հայե՞րն են մեղավոր»

Թուրքական «Ռադիքալ» թերթի բլոգում Սենան Փորթերոնի «Միշտ հայե՞րն են մեղավոր» հոդվածն է հրապարակվել.փոխանցում է Ermenihaber–ը` գրելով, որ բլոգերը տարակուսանք է հայտնում, որ Թուրքիայի համար իսկապես մտահոգվող և ուրախացող հայերին շարունակում են թշնամու աչքով նայել, հայհոյել, վիրավորել, օտարել և մեղադրել Թուրքիայում տեղի ունեցող ամեն մի դժբախտ պատահարի մեջ:

«Ամբողջ պատմության ընթացքում հալածված, վիրավորանքի ենթարկված, օտարված հայերը դեռ շարունակվում են ոմանց աչքում որպես թշնամի մնալ: Երբ երկրում որևէ դեպք, իրադարձությունն է լինում, ոմանք հայտնվում և ասում են, թե «այս ամենի հետևում հաստատ հայերն են»: Չգիտեմ         որտեղից սկսեմ գրել` հայ բառը որպես հայհոյանք օգտագործելու մտածելակերպի՞, Հրանտ Դինքի՞, 1915 թ. դեպքերի՞ (Հայոց ցեղասպանության-Ակունքի խմբ.), Սևակ Բալըքչըի՞, ո՞ր մեկի մասին գրեմ: Այս երկրում հայ բառը որպես հայհոյանք է կիրառվում: Ազգային հավաքականի խաղերի ժամանակ ասում են, որ «ով ոտքի չկանգնի, հայ է», իսկ ազգայնականները, ռասիստները որոշ նպատակներ ունեն, ինչպես օրինակ հայերին սպանել, օտարել, վնաս հասցնել: 1915 թվականի դեպքերի մասին խոսելիս, ասում են` «սուտ են այդ լուրերը», «չեք կարող մեր պատմությունն արատավորել»:

100 տարի առաջ տեղի ունեցած ցավը չկիսելը, չզգալը անխղճություն է, չէ՞: Եթե մի մարդ անգամ այդ ցավը չի կիսում, ինչո՞ւ պետք է սեփական պատմությանը առերեսվելուց վախենա: Այնինչ պատմության հետ առերեսվելը մարդկանց կփրկի: Երբ 1915 թվականի հարցը բացվում է, բոլորը գլխներիս Թալեաթ փաշա են դառնում: Բոլորը սկսում են վիրավորել: Այս վիրավորանքները ոչ  միայն 1915 թվականի մասին խոսելիս, այլև Հրանտ Դինքի սպանության հարցի ժամանակ էլ ենք լսում: Հրանտ Դինքին չեն ընդունում որպես մարդ, լրագրող, քաղաքացի: Բոլորի ընկալման մեջ մի դուռ կա: Այն էլ հայ լինելն է: Խաղաղությանը փարված, մարդկությունը կարևորող, խղճով ապրող, ռասիզմի դեմ պայքարող Հրանտ  Դինքը միասնության, եղբայրության, հարգանքի մասին գրող մեր լրագրողն է, ով  ամեն ինչից առաջ մեր հայրենակիցն է: Չխղճացիք, սպանեցիք ու դեռ հետևից էլ հայհոյում եք:

2011 թվականի ապրիլի 24-ին սպանվեց մեր հայրենակից, ազգությամբ հայ Սևակ Բալըքչըն: Ամենակարևորն այն է, որ այս հանցագործությունը իրականացվել է Հայոց ցեղասպանության հիշատակի օրը: Մենք բոլորս շատ լավ գիտենք, որ պատահականություն չէր, ատելության հողի վրա հանցանք էր, սպանություն էր: Ինչքան էլ, որ Ռազմական դատարանը որոշում կայացնի, թե դեպքը անզգուշության հեևանք էր, միևնույն է, մենք գիտենք, որ այս երկրում արդարություն չկա: Երբ խոսքը հայերին է վերաբերում, արդարությունը հօդս է ցնդում: Գեզի զբոսայգու դիմակայության մեջ էլ մեղավորը միշտ հայերն են:

Մերսինում 17-րդ Միջերկրածովյան օլիմպիական խաղերի ժամանակ Թուրքիայի դրոշը տանող ըմբիշ Ռըզա Քայալփը Գեզի զբոսայգու դիմակայության վերաբերյալ Թվիթերում գրել էր. «Հրապարակը հայերին եք թողել: Թող Ալլահը Ձեզ պատժի, ցուցարար ավազակներ: Հայաստանի ժողովուդը ուրախանում է, թե  Թաքսիմը գրավել ենք, Թուրքիային էլ հանգիստ վիրավորում ենք: Հայրենիքի դավաճաններ»: Գեզի զբոսայգում` հայերը, քրդական հարցում` հայերը, այս երկրում ամեն դժբախտ դեպքի հետևում հայերն են: Ովքե՞ր են հայերը: Հարյուրավոր տարիներ այս հողերում ապրող, այս հողերում թաղվող, այս հողերում աշխատող, արարող մեր հայրենակիցներն են: Այս երկրում բոլոր խնդիրներին մոտիկից հետևող, այս երկրի համար իսկապես մտահոգվող, իսկապես ուրախացող մեր հայրենակիցներն են: Արդեն վերջ տանք նրանց օտարելուն, թշնամու աչքով նայելուն: Իրար որպես թուրք, հայ, քուրդ չնայենք: Մեկս մյուսին մեր աչքի լույսի պես նայենք»:

http://mitk.am