5 տարի շարունակ երդվեցի, սակայն չկարողացա թրքանալ

Ռոնի Մարգուլիես

Չգիտեմ՝ այս երդումների արդյունքում ճշմարիտ կամ աշխատասեր դարձա, թե ոչ, սակայն մեկ բան հաստատ է` թուրք չէի կարող դառնալ… «Միջնակարգ դպրոցում երեք տարի շարունակ ամեն աստծո օր երկուշաբթի առավոտյան և ուրբաթ կեսօրից հետո դաշնամուրի նվագակցությամբ երգել եմ Թուրքիայի հիմնը («Իսթիքլալ մարշը»-«Անկախության քայլերգը»): … Սա հանրապետության հիմնադիր կադրերի` այս կայսրության մնացուկ, բազմէթնիկ, բազմակրոն, բազմալեզու հողերում թուրքական ազգային պետություն հիմնելու, ոչ թուրք յուրաքանչյուրից փրկվելու ցանկության արտահայտությունն է: Եվ հաջողություն է ունեցել… Ես ի՞նչ եմ ասում: Թող իմ գոյությունն ընծայվի թուրքի բարօրությա՞նը: Ըստ էության՝ իմ գոյությունը չնչին բան է: Նույնիսկ սոճու խեժ չէ: Չեմ տալու, թող ինձ մնա, հնարավոր չէ՞:

Մի նայեք, որ դպրոցական ընկերներիս շարքում պետրոսներ և հրիսթոներ կան: Այսօր Թուրքիայում 2000 հույն, 20 հազար հրեա և 60 հազար հայ է մնացել:

Մի մարդ ասել է. «Առանց գյավուրի գյու՞ղ կլինի»:

Ահա եղել է:

Կարողացան հաջողել: Սակայն չեղավ այնպես, ինչպես ցանկանում էին:

Մի բան կա, որ չեն հաջողացրել:

Քրդերը մնացին:

(…)

Ես ի՞նչ եմ ասում: Թող իմ գոյությունն ընծայվի թուրքի բարօրությա՞նը:

Ըստ էության՝ իմ գոյությունը չնչին բան է: Նույնիսկ սոճու խեժ չէ:

Չեմ տալու, թող ինձ մնա, հնարավոր չէ՞:

http://www.gazeteciler.com/medya-kosesi/5-yil-boyunca-and-ictim-turklesemedim-32980h.html