Նախարար Գյունայը թաղեց Սարոյանի թանգարանի գաղափարը

Ի պատասխան «Dengé Bitlis» թերթի հարցման` «Թուրքիայի հանրապետության Մշակույթի և զբոսաշրջության նախարարության ռազմավարական զարգացման նախագահությունը» հայտնեց, թե «չի գտնվել որևէ մեկը, որին հայտնի լիներ Սարոյանի տան գտնվելու վայրը, և քանի որ Հողային գործարքները գրանցնող տնօրինության հետ  ունեցած գրագրության արդյունքում պարզվել է, որ նման անվան տակ գրանցում չկա, նախարարությունը չի կարող որևէ աշխատանք կատարել այդ ուղղությամբ»:

Բիթլիսում, որտեղ ապրել է Սարոյանի ընտանիքը, Սարոյանի անվամբ թանգարան բացել խոստացած Թուրքիայի Մշակույթի նախարար Էրթուղրուլ Գյունայի «խոստումը» մնաց բյուրոկրատիայի փոշոտ դարակներում: 20-րդ դարի ամերիկյան գրականության ամենամեծ գրողներից մեկը համարվող Սարոյանի ծննդյան 100 ամյակի կապակցությամբ ՅՈՒՆԵՍԿՈ-ն 2008 թ-ը հռչակել էր «Սարոյանի տարի»: Նույն տարում Բիթլիս այցելած Էրթուղրուլ Գյունայն էլ խոստացել էր այստեղ հիմնել Սարոյանի անվան թանգարան:

Ի պատասխան «Dengé Bitlis» թերթի հարցման` «Թուրքիայի հանրապետության Մշակույթի և զբոսաշրջության նախարարության ռազմավարական զարգացման նախագահությունը» հայտնեց, թե «չի գտնվել որևէ մեկը, որին հայտնի լիներ Սարոյանի տան գտնվելու վայրը, և քանի որ Հողային գործարքները գրանցնող տնօրինության հետ արված գրագրության արդյունքում պարզվել է, որ նման անվան տակ գրանցում չկա, նախարարությունը չի կարող որևէ աշխատանք կատարել այդ ուղղությամբ»: Նախարարության տված պատասխանում նշվել է նաև հետևյալը. «Վիլիամ Սարոյանի անվամբ մասնավոր թանգարան բացելու ցանկության դեպքում, 2863 թվակիր «Մշակութային և բնական հարստությունների պահպանման» օրենքի 26-րդ հոդվածի և վերջինիս ենթակա «Մասնավոր թանգարանների և դրանց վերահսկողության իրականացման» դրույթների հիման վրա անհատները կամ իրավաբանական անձինք կարող են այդ հարցով դիմել և հիմնավորել տվյալ թանգարանը բացելու անհրաժեշտությունը»:

Ըստ Ֆիքրեթ Օթյամի` նախարարությունը չէր էլ նայել, որ տեսներ

1964 թ. Բիթլիս այցելած Վիլիամ Սարոյանին ուղեկցած լրագրող Ֆիքրեթ Օթյամը հայտնելով, թե այդ դեպքը շատ դրամատիկ էր, իր հակազդեցությունն արտահայտեց՝ ասելով. «Երևում է, որ նախարարությունը չի կարողանում խաղ խաղալ: Թող զուր տեղը մեղավորներ չփնտրի»: Օթյամը նշելով, թե ինքն աննման հաճույք է ստացել Վիլիամ Սարոյանին ուղեկցելիս, որը Բիթլիս էր եկել` իր մոր կտակին հետևելով, հանդես եկավ նաև հետևյալ պարզաբանումներով. «Եթե նախարարությունը մտադիր էր Սարոյանի անունով թանգարան կառուցել և որոնում էր Սարոյանի ծանոթներին, ապա հենց ես պետք է լինեի այն մարդկանցից մեկը, որոնց հետ պետք է խորհրդակցեր: Սակայն մինչ օրս իմ կարծիքը երբեք չեն հարցրել սույն հարցի առնչությամբ»: Ֆիքրեթ Օթյամը, ուշադրություն հրավիրելով այն հանգամանքի վրա, որ իր մոտ կան այն ժամանակ հանված հարյուրավոր լուսանկարներ, արձանագրեց, որ ցանկության դեպքում հնարավոր է, առանց ականատեսների անհրաժեշտությունը զգալու, վերոհիշյալ տան ենթադրյալ տեղը գտնել հենց այդ լուսանկարների միջոցով:

Քաղաքապետարանը պարտավոր է Սարոյանի անվամբ անվանակոչել որևէ փողոց

Օթյամը հայտնելով, որ Վիլիամ Սարոյանի ընտանիքը Բիթլիսից տեղափոխվել է Սարոյանի ծնվելուց 3 տարի առաջ, նշեց, թե անհնար է, որ Սարոյանի ընտանիքի անունով որևէ գրանցում չգտնվեր, և հանդես եկավ մի հետաքրքիր առաջարկով: Իր այդ առաջարկը որպես նախարարության անկեղծ լինելը ստուգող թեստ բնորոշելով` ասաց. «Քանի որ տունը չեն կարողանում գտնել, կարող են պատրաստել Սարոյանի կիսանդրին կամ էլ Սարոյանի անունով կոչել որևէ փողոց: Եթե նախարարությունը չի անում, ապա դա կարող են անել Բիթլիսի բնակիչները` դրանով իսկ ցույց տալով իրենց հավատարմությունը սեփական համերկրացիների հանդեպ»: Օթյամը շեշտելով, որ եթե անգամ Բիթլիսի բնակիչները հանդես գան նման նախաձեռնությամբ, այնուամենայնիվ` անկախ Սարոյանի տան տեղը գտնելուց, եթե Բիթլիսի որևէ մի տեղ հիմնվի Սարոյանի թանգարանը, ապա դրանով Բիթլիսը կճանաչվի ողջ աշխարհի կողմից, նշեց նաև, թե թանգարան բացելու դեպքում ամեն տարի կարող են Բիթլիս այցելել հազարավոր զբոսաշրջիկներ, որի շնորհիվ էլ կարելի է տնտեսական շահույթ ապահովել:

http://www.bitlisnews.com,         21.06.2010