Թյուլմեն գյուղում` խաղողի այգիների մեջ գտնվող մի տան մոտ, սեփական ձեռքերով կառուցել էր գմբեթավոր մի փոքրիկ բաղնիք` աղյուսապատ, տանիքն էլ սալաքարերով կապած…
Մեջը հազիվ երկու հոգի տեղավորվեին …
Վերևում` լույսի համար բացված փոքրիկ անցքի վրա, պատուհանի մի ապակի էր դրել մեր մորական տատը…
Մեր հայ մորական տատը…
Պապս տեղահանության ժամանակ նրան գտել էր Եփրատի ավազանում, բերել էր, թաքցրել և, քանի որ մեր հարազատ մորական տատը մահացել էր, ամուսնացել նրա հետ:
Շիկահեր էր, տարիքն առած, բայց իր գեղեցիկ երկնագույն աչքերով դարձել էր մեր ողջ ընտանիքի «մայրը»:
Հայրս, քեռիս, հորեղբայրներս շատ էին հարգում նրան. երբ սենյակ էր մտնում, ոտքի էին կագնում:
Այդպես էլ չիմացանք նրա իրական անունը… Իսկ մեր լեզվով իր անունը սիրո, հարգանքի, վստահության անվանումն էր` «Ումմյուհան նենե…»:
Երբ ուզում էր մեզ լողացնել այդ նեղլիկ բաղնիքում, Հասանի հետ (նկարիչ Հասան Ռասթգելդիի հետ) մորեմերկ փախչում էինք դեպի լեռները…
Քանի որ շատ էր սիրում մեր հորը, «շունշանորդիներ…» ասելով` գալիս, բռնում էր մեզ և բռնի այն փոքրիկ բաղնիքը տանում…
Սիրելի Զյուլֆյու Լիվանելին, իր երեկվա հոդվածում ԱՄՆ նախագահ Օբամայի ապրիլքսանչորսյան ելույթը հիշեցնելով, խոսում էր «հայերին փրկած թուրքերի» մասին:
Ըստ իս` նրանց չպետք է հիշեինք սոսկ այն պատճառով, որ այդ մասին խոսել էր ԱՄՆ նախագահը…
Երանի~ թե հենց մենք հիշեինք նրանց…
Քանզի նրանք վշտի համար ասվող ողբի համր հիշողությունն են…
Մեր խղճի մաքուր կողմը…
Ձեռքի չսեղմված մատները…
Չմեղանչած միակ ոտքը…
Դեմքի սպիտակ հատվածը…
Այն բռունցքը, որ ծնկին է խփում…
Սրտի մորմոքը…
Գթասրտության խիզախածը…
Հայերին փրկած թուրքերն էին նրանք…
Օտարը նկատեց, իսկ մենք չնկատեցինք…
Եթե գտնեք նրանց, ես էլ եմ ցանկանում, իրենց փարվելով, շնորհակալություն հայտնել` իմ հայ մորական տատի անունից…
Բեքիր Ջոշքուն, bcoskun@htgazete.com.tr
haberturk.com 14.05.2010
Leave a Reply