ԱԼԱՇԿԵՐՏ. քաղաք Արևմտյան Հայաստանում՝ Ալաշկերտի դաշտում, Էրզրումի նահանգի Ալաշկերտ գավառի կենտրոնը: Իբրև բերդաքաղաք հիմնվել է Հայոց Վաղարշ Ա թագավորը (IIդ.) և իր անունով կոչել Վաղարշակետ, որը, հետագայում աղավաղվելով, դարձել է Ալաշկերտ:

Եղել է Մեծ Հայքի Այրարատ նահանգի Բագրևանդ գավառի կենտրոնը, պատկանել Գրիգոր Ա Լուսավորչի տանը: 439թ. անցել է Մամիկոնյաններին: Ներսես Գ Իշխանցի (Շինող) կաթողիկոսի` Ալաշկերտում կառուցած Կաթողիկե Ս.Աստվածածին եկեղեցին (VIIդ.) դարձել է Բագրևանդի և Արշարունյաց միացյալ թեմի եպիսկոպոսանիստը:

Ալաշկերտը ընդարձակվել և բարգավաճել է Բագրատունյաց, ապա՝ Զաքարյանների օրոք: XIV դ. անկում է ապրել հրոսակ ցեղերի տիրապետության հետևանքով: XVդ. սկզբին իսպանացի ճանապարհորդ Կլավիխոն Ալաշկերտը նկարագրել է որպես ամուր պարիսպներով, բայց գրեթե ամայի բերդաքաղաք:

Թուքերն Ալաշկերտն անվանել են Թոփրակկալե (Հողաբերդ, մինչև XIXդ. կեսը պահպանված բերդի անունով): Թուրք-քրդական հարստահարությունների պատճառով Ալաշկերտի հայերի մի մասը 1829թ. և 1878թ. գաղթել է Արևելյան Հայաստան:

Ալաշկերտի հայերն զգալիորեն նվազել են 1890-ական թվականներին թուրքական կառավարության կազմակերպած կոտորածների ժամանակ: 1909թ. Ալաշկերտում բնակվող մոտ 200 տուն հայերն ունեին եկեղեցի (Ս.Աստվածածին), վարժարաններ, զբաղվում էին երկրագործությամբ, արհեստներով և առևտրով: Բռնությամբ տեղահանվել և բնաջնջվել են 1915թ.Մեծ Եղեռնի ժամանակ:

Հայկական համառոտ հանրագիտարան, Հատոր 1, Երևան, 1990: