Բալըքչըյան ընտանիքը մի քանի ամիս է՝ Ստամբուլից Հայաստան է տեղափոխվել` մշտական բնակության:
Լեռնա Բալըքչըյան- Օզդերին և նրա ծնողներին` Անի և Կարպիս Բալըքչըյաններին, շատերը ճանաչում են որպես «Սևակի ընտանիք»: Այո, 2011թ. ապրիլի 24-ին թուրքական բանակում սպանված ժամկետային զինծառայող հայազգի Սևակ Բալըքչըյանի ընտանիքը:
Սևակը, լրագրող Հրանտ Դինքից հետո, պոլսահայ համայնքի երկրորդ նահատակն էր, նրա մահվան գործով դատավարությունները նույնպես ձգվում են անորոշ ժամկետներով, ու չնայած թուրքական իշխանությունների այն պնդումներին, թե բանակում Սևակ Շահին Բալըքչըյանի մահը զուտ դժբախտ պատահարի հետևանք է, Սևակի ծնողները համոզված են` նրա հետ պատահածն ազգային հողի վրա կատարված սպանություն է:
Բալըքչըյանների` Հայաստան տեղափոխվելու, Սևակին ու նրա հիշատակն այստեղ վառ պահելու ճիգերի մասին պատմել է թուրքական T24.com.tr կայքի հայ սյունակագիր Րաֆֆի Հերմոն Արաքսը: Ստորև ներկայացնում ենք սյունակագրի և Լեռնա Բալըքչըյան–Օզդերի զրույցից հատվածներ.
«Հայաստան չէի եկել: Հայաստանին և հայկական մշակույթին մոտիկից ծանոթ չէի: Երազածս ռեստորանը կարող էի բացել Ստամբուլում, բայց Սևակի դեպքից հետո… տղայիս ծնվելուց հետո… ապագայի մասին մտածեցի: Վախեցա: Չկարողացա մնալ… ԱՄՆ, Կանադա, կամ Եվրոպայի որևէ երկիր կարող էր լինել: Բայց Սևակից հետո, գիտակցությունս տեղը եկավ, չգիտեմ…
Ամուսինս ասաց՝ «Ժամանակը եկել է» և աշխատանքից դուրս եկավ: Սկսեց ուսումնասիրել, Հայսատան եկավ: Վերադարձավ, մեկ շաբաթ մնաց, նորից գնաց Հայաստան: Այս անգամվա վերադարձին ասաց. «Հայաստանում մի տուն առնենք»…
… Գլխումս շատ բան փոխվեց: Մտածում եմ Հայաստան գալուս պատճառների մասին… Առաջին շարքում Սևակն է և տղաս` Օդինը:
Երբ իջա Հայաստանի օդակայան… Չեմ կարող նկարագրել հույզերս: Հայատառ այդ ցուցանակները տեսնելուն պես… Սա կարծես մի ուրի~շ աշխարհ էր:
Ամբողջ կյանքիս ընթացքում ինձ միշտ ասվել է` «Լեռնա, հայերեն խոսիր»: Ես համառորեն չէի խոսում: Կար մի Լեռնա, որ իր տղայի հետ ծնված օրվանից շատ քիչ էր հայերեն խոսել: Ստամբուլի Եսայան վարժարանում Կարպիս Հորասանջյանն էր ուսուցիչս, ուղղագրության դասից շատ լավ էի, բայց ուսուցիչը միշտ ինձ ցածր գնահատական էր դնում, քանի որ հայերեն չէի խոսում: Ես էլ, իհարկե, դրա դեմ այդպես էի արձագանքում: Այդպիսի մի Լեռնա կար Հայաստան գալուց առաջ:
… «Բոհչա բադրիջանը», «Շեհրիյե» փլավը, Հաթայի թաբուլեն, չորացրած բադրիջանով տոլման, որոնց համար ուշաթափվում էր Սևակը, և որոնց մասին չգիտեին Հայաստանում:
Սևակը ճաշեր, աղցաններ էր սիրում պատրաստել և ուտել: Մայրիկս և տատիկս ուտելիքի հարցում իմ ուղղորդողներն են: Հայրիկս քաղցրավենիք էր պատրաստում, համտեսելու համար մարդիկ մեր տուն էին գալիս, բայց այդ ամենն էլ հանկարծ կտրվեց… Այո, դանակի պես: 5 տարի ոչինչ չկարողացա անել: Սևակի մահից 5 տարի անց գտա ցավը հաղթահարելու բանաձևը: Ուզում էին սպանե՞լ, ես այնպիսի մի բան կանեմ, որ միշտ ապրեցնեմ Սևակին: Օրինակ` մայրիկիս տոլման, տատիս փլավը, Սևակի սիրած քաղցրավենիքն անելով…
Լսեք այն ձայնը, որը մինչ օրս եղել է ձեր ներսում, բայց դուք չլսելու եք տվել այն: Եկող լույսը տեսեք, խնդրում եմ: Եկեք Հայաստան… »:
Leave a Reply