Այսօրվա ժխտումը վաղվա ցեղասպանությունն է

Մեր ընթերողների ուշադրությանն ենք ներկայացնում հրեական «Հաարեց» թերթում տպագրված մի հոդված, որը ֆրանսերենից թուրքերեն է թարգմանել Րաֆֆի Արաքս Հերմոնը, իսկ թուրքերենից հայերեն` Մելինե Անումյանը.

«Հայերի կոտորածները ցեղասպանություն անվանելու անհրաժեշտության» մասին որոշում կայացրած ԱՄՆ կոնգրեսի անդամ Ադամ Շիֆը հրեա է: Մենք պետք է երախտապարտություն զգանք Շիֆի նկատմամբ` իր այդ նախաձեռնության համար, քանզի նրա շնորհիվ հրեաների պատիվը փրկված է ԱՄՆ-ում, Իսրայելում և այլուր: Նա վերստեղծել է մեր` հրեաներիս մարդկային դեմքը և դա կարողացել է անել` ի հեճուկս ցեղասպանության կեղծավոր ժխտողների, ովքեր ամեն բանի պատրաստ են` փոխհատուցում չվճարելու համար:

Ադամ Շիֆը, ըստ էության, քայլում է մեկ այլ հրեայի` ցեղասպանության ժամանակ Թուրքիայում ԱՄՆ-ի դեսպանը եղած Հենրի Մորգենթաուի ճանապարհով: Վերջինս հայերի կոտորածների վերաբերյալ ասել է. «Ժամանակակից շրջանի ամենամեծ հանցագործությունը»…

Միևնույն ժամանակ Ադամ Շիֆը մեկ ուրիշ հրեայի` Ֆրանց Վերֆելի աշակերտն է, նրա, ով Իսրայել գնալու ճանապարհին` Դամասկոսում, սովից մեռնելուն մոտ և ծանր վիճակում գտնվող, հիվանդ հայ երեխաների դրությանն ականատես դառնալով` ցնցվել է և գրել «Մուսա լեռան 40 օրը» վեպը…

Չենք կարող երևակայել այն, ինչ 1918 թ. Հայմ Վայցմանի քարտուղարը եղած ժամանակ գրել է Շմիլ Թալկովսկին` առանց, իհարկե, Վայցմանի հավանության. «…Մի՞թե գոյություն ունի մեկ այլ ազգ, որի բախտն այդքան նման լինի մերինին»:

Սակայն այսօր Իսրայելում կան որևէ հրեայից ավելի քիչ հրեա եղողներ, որևէ սիոնիստից ավելի քիչ սիոնիստ եղած մարդիկ` պետության նախագահն ու վարչապետն էլ ներառյալ: Մեկ ուրիշ ազգի ցեղասպանության ժխտումը նույնքան տգեղ է, որքան մեր սեփական ազգի հանդեպ իրագործված ցեղասպանությանը: Դա միևնույն ժամանակ վտանգավոր է… Այսօրվա ժխտումը վաղվա ցեղասպանությունն է…

Հայոց ցեղասպանությունը տվյալ հարյուամյակի առաջին ցեղասպանությունը չի եղել, որովհետև գերմանական բանակը 1904 թ. 100 հազար նամիբիացի էր սպանել:

1915-ին սկսվել է հայերի ցեղասպանությունը: Օսմանցիները տարբեր ձևերով կոտորել են իրենց 1 ու կես միլիոն մարդկանց:

Եթե միջազգային հանրությունը դեմ դուրս գար նամիբիացիների, ապա` հայերի հանդեպ կատարված ցեղասպանություններին, թերևս հնարավոր լիներ կանխել հրեաների նկատմամբ իրագործված Հոլոքոստը: Սա ոչ թե հասարակ ենթադրություն է, այլ` մեծ հավանականություն ունեցող փաստ: Լեհաստանի վրա հարձակվելուց առաջ Հիտլերն իր սպաների առաջ ելույթ ունենալիս (1939 թ. օգոստոսի 24-ին) ասել էր. «(…) Լրիվ թքած ունեմ, թե ինչ կասի իմ մասին անզորության մեջ գտնվող արևմտյան քաղաքակրթությունը: Հրամայում եմ ձեզ անգթաբար սպանել լեհական լեզվի բոլոր կրողներին` առանց խտրականություն դնելու տղամարդկանց, կանանց ու երեխաների միջև: Ի՞նչ եղավ որ, վերջին հաշվով այսօր ո՞վ է հիշում հայերի ոչնչացման մասին»:

Հենց դա էր Հիտլերի այն ելույթը, որը հանգստացրել էր իր բանակին…

Եթե, օրինակ, Իսրայելի թշնամին հանդիսացող Մահմուդ Ահմադինեժադը համարձակվի հրեական ցեղասպանությունը ժխտող որևէ խոսք ասել, բոլորս` միահամուռ, վրդովված դեմ հանդես կգանք դրան, բայց որոշ «սիրալիր» մարդիկ վեր կկենան և կասեն. «Իրավացի եք, բայց մենք էլ մեր թուրքերն (այստեղ հոգնակի օգտագործելու փոխարեն կարող էին նաև «ժխտողներ» ասել և երանի թե ասեին) ունենք»:

Բնականորեն և պատմականորեն մենք, որպես ցեղասպանության զոհեր, պետք է դառնայինք ողջ աշխարհին` մինչև ամենաանհասանելի կողմերը, ցեղասպանության մասին ուղերձներ հղող միակ ազգը, քանզի մեր` հրեաներիս գլխին եկածը կարող էր մյուսների գլխին էլ գալ և արդեն իսկ եկել է Ռուանդայի, Կամբոջայի ժողովուրդների, բոսնիացիների, Սուդանի և Բիրմայի ժողովուրդների գլխին…

Մյուս ազգերի հանդեպ կատարված վայրագություններն ըմբռնելու համար դրանք անպատճառ Հոլոքոստի հետ համեմատելու կարիք բոլորովին էլ չկա…»:

17.02.2012

Akunq.net