Թուրքիայում նկարահանվել է աշխարհի ամենամեծ ու ամենահին շուկաներից մեկը համարվող «Փակ շուկայի» կամ «Գրանդ բազարի» (թուրքերեն հայտնի է որպես «Քափալը չարշը») հայտնի հայ արհեստավորներից մեկի՝ Սևան Բըչաքչըի կյանքի մասին պատմող ֆիլմ:
«Ստամբուլի «Փակ շուկայում» հավաքարարից մինչև արհեստավոր առանց գոնե մի «բարև» ասելու ու որպիսությամբ հետաքրքրվելու չի անցնում աշխարհի եզակի գոհարագործներից Սևան Բըչաքչըի կողքով»,-գրում է թուրքական «Հյուրրիյեթ» պարբերականը, որը ֆիլմի ստեղծման առիթով զրուցել է Սևան Բըչաքչըի ու ֆիլմի հեղինակների հետ:
«Ստամբուլը գոհարի մեջ տեղավորած վարպետը» անվանումով ֆիլմի ռեժիսոր Ումրան Սաֆթերն ու սցենարիստ Ահսեն Դիները փորձել են 72 րոպեում տեղավորել 46-ամյա հայ արհեստավորի անցած ուղին. Ստամբուլի հայաշատ Սամաթիա թաղամասում անցած մանկությունից, 12 տարեկանում «Փակ շուկայի» դռներից ներս մտնելուց մինչև միջազգային ճանաչում:
Սաֆթերը պատմում է, որ գործընկերների հետ որոշել են Ստամբուլը լավագույնս ներկայացնող արվեստի 3 գործիչների մասնակցությամբ ֆիլմեր նկարել. երեք կերպարներից երկուսի դեպքում ընտրությունը հետաքրքրական կերպով հայերի վրա է կանգ առել: Առաջինը «Ստամբուլի աչքն էր»՝ Արա Գյուլերը, երկրորդը՝ գոհարագործ Սևան Բըչաքչըն, որը հայտնի է «Մատանիների պարոնը» մականունով:
«Սա իմ ծննդավայրն է, քաղաք, որով կշտանում եմ արդեն 46 տարի: Մասնագիտությանս բերումով աշխարհի շատ գեղատեսիլ վայրեր եմ տեսել, շքեղություն էլ: Բայց Ստամբուլի հանդեպ սերս երբեք ավարտ չունեցավ, չի էլ ունենա: Ես մեծացել եմ Սամաթիայում, որը բազմամշակույթ, գեղեցիկ մի վայր է: Հին ընկերներս այստեղ են, նրանք էլ իմ պես հին Ստամբուլի հին երեխաներն են», – պատմում է լեգենդար հայ վարպետը, որն այսօրվա պես հիշում է Ստամբուլի «Փակ շուկա» մուտք գործելու օրը:
Պատահական չէ, որ ֆիլմի հեղինակները շեշտում են, որ ֆիլմը նախևառաջ համբերություն է սովորեցնելու երիտասարդ սերնդին:
«Քանի որ պետք է սովորես՝ նստում ես վարպետի անմիջապես կողքին, մոտիկից հետևում: 6 տարի վարպետիս կողքին միայն նայել եմ: Ամբողջ օրը… 2017 թվականն է. ո՞վ ունի այդքան համբերություն: 35 տարի առաջ «Քափալը չարշըում» կարևոր մի արհեստավորի մոտ որպես աշակերտ ընդունվելը մեզ համար հավասարազոր էր Հարվարդի կամ Օքսֆորդի համալսարան ընդունվելուն: Ես համարում եմ, որ ուսանել եմ ամենաթագավորական համալսարանում: Երբ ընկերներս իմացան, որ վարպետ Հովսեփի մոտ եմ աշխատելու, չէին հավատացել»,- հիշում է Բըչաքչըն:
Նա ցավով արձանագրում է, որ ոսկերչությունն ու արծաթագործությունը այլևս մահացող արհեստ են:
«Այն ժամանակ ձեռքի աշխատանքը շատ էր գնահատվում. մեկ մատանու պատվերով մեր վարպետը կարողանում էր հոգալ մեր մեկ շաբաթվա աշխատավարձերի հարցը: Հիմա ամեն բանի մեքենայացումը ոլորտում մարդկային գործոնն է նվազեցրել: Արհեստը մեռավ: Երկու սերունդ անց ապագան չեմ տեսնում… Ոլորտում անորոշություն կա, իսկ մարդիկ չեն ցանկանում անորոշության մեջ ներդրումներ անել: Երազանքները մահացան», – փաստում է հայ վարպետը:
Leave a Reply