«Հրանտ Դինքը վարարուն մի գետ էր…».պոլսահայ լրագրող

«Երբ 1996 թ. հիմնադրվեց «Ակօսը», նրա շուրջ սկսեցին համախմբել երիտասարդներ, հատկապես՝ հայ երիտասարդներ, որոնց աշխուժացումն առաջին հայացքից կարելի էր դրական զարգացում համարել: Այսօր Պոլսի հայ հասարակության հիմնական մասը կազմված է Արևմտյան Հայաստանի տարբեր բնակավայրերից եկած հայերից, որոնք չեն տիրապետում հայերենին, կամ էլ վատ տիրապետելու պատճառով՝ հայերեն տպագրվող թերթերից չեն օգտվում»,-«Հայերն այսօր»-ի փոխանցմամբ՝ այս մասին հունվարի 19-ին ՀՀ սփյուռքի նախարարության կազմակերպած «Հրանտ Դինք.10 տարի անց» խորագրով կլոր սեղան–քննարկման ժամանակ «Հրանտ Դինքի գործունեությունը և թողած հետքը» զեկույցի ընթացքում ասել է պոլսահայ լրագրող, թուրքագետ Տիրան Լոքմագյոզյանը՝ շեշտելով, որ հիմնականում թուրքերեն տպագրվող թերթն է մատչելի դարձել նրանց համար, ինչն էլ նպաստեց, որ  «Ակօսը»-ը միանգամից «ծաղկի»:

Ինչպես Տիրան Լոքմագյոզյանն է վստահեցնում, միայն հայ երիտասարդները չեն աջակցել «Ակօս»–ի կայացմանը, այլև՝ մեծ թվով հայ մտավորականներ: «Ակօս»–ը կարողացել է հասնել իր գլխավոր նպատակին՝ հասանելի լինել նաև թուրք հասարակությանը: Դա է եղել թուրքալեզու հայերեն թերթ հրատարակելու պատճառը: Ժամանակի ընթացքում մի շարք օտարներ դարձել են ոչ միայն ուղղակի ընթերցողներ, այլև՝ սատարողներ: Ճանաչված թուրք գրողներ, լրագրողներ և գիտնականներ են ընկերացել Հրանտի հետ՝ անվերապահորեն կանգնած լինելով նրա թիկունքին:

Պոլսահայ լրագրողը, անդրադառնալով Դինքի մարդկային նկարագրին, ասաց. «Ճիշտ է, նա քաղաքական անցյալ ուներ, բայց դա չի նշանակում, թե իր ազգությունը ուրացող, ազգից հեռացող մեկն էր: Դինքը համամարդկային գաղափարներով առաջնորդվող անհատականություն էր: «Ես թուրք չեմ, Թուրքիայի քաղաքացի եմ ու հայ եմ». այս նախադասության մեջ կարելի է տեսնել Հրանտ Դինքի՝ ազգային պատկանելիության վեհ զգացումն ու արդար հայացքը: Հրանտի կարևոր առավելություններից էր անկեղծությունը: Բազմաթիվ մարդիկ գնահատել ու նկատել են նրա բնավորության այդ գիծը: Հենց դա է պատճառը, որ թաղմանը տարբեր ազգությունների և դավանանքի մարդիկ էին մասնակցում: Ծանոթ-անծանոթի ժպիտով ու գրկաբաց էր ընդունում: Ինձ համար Հրանտ Դինքը մի մարդ էր, որի սիրտը բոլորի համար բաբախում էր, այդքան պարզ ու անկեղծ էր:

Հրանտն ինքնին մի մեծ հրաբուխ էր, որից շատ մարդիկ էին բոցավառվում, վարարուն մի գետ էր, որն իր հունով տանում էր շուրջբոլորը գտնվողներին»:

Գևորգ Չիչյան

Hayernaysor.am