Իսրայելցի փորձագետ. Դավութօղլուն քրդերի հետ բանակցություններ էր ուզում, Էրդողանը՝ հաղթական պատերազմ

Թուրքիայի վարչապետ Ահմեդ Դավութօղլուի պարտադրված հրաժարականը մեկ բան է նշանակում. իշխանության ծարավ Էրդողանն անհամաձայնություն չի հանդուրժում: Այս մասին գրել է Նյու Յորքի համալսարանի Միջազգային հարցերի կենտրոնի հետազոտող Ալոն բեն-Մեիրը: Նրա հոդվածում, մասնավորապես, նշվում է.

«Չնայած Թուրքիայի սահմանադրությամբ գործադիր իշխանությունը պատկանում է վարչապետին, իսկ նախագահի պաշտոնը հիմնականում արարողակարգային է, Էրդողանն ամենեւին էլ այդ մասին չէր մտածում, երբ այն ժամանակվա ԱԳ նախարար Ահմեդ Դավութօղլուին առաջարկեց վերջին ընտրությունների արդյունքներով նոր կառավարություն ձեւավորել:

Նա ցանկանում է սահմանադրական ճանապարհով երկիրը նախագահական պետություն դարձնել: Չնայած այդպիսի իշխանություն նա 11 տարի շարունակ ունեցել է որպես վարչապետ:

Ավելի քան 15 տարի Դավութօղլուն հավատարմորեն ծառայեց Էրդողանին. նախ՝ որպես արտաքին քաղաքականության հարցերով գլխավոր խորհրդական, հետո՝ որպես ԱԳ նախարար, իսկ վերջին տարիներին՝ որպես վարչապետ:

Էրդողանը Դավութօղլուին ընտրեց հենց այն պատճառով, որ հետագայում էլ նրանից սպասում էր՝ «կարվի» բառը:

Նախագահ դառնալուց հետո էլ Էրդողանը շարունակեց վարել կառավարության նիստերը եւ նույնիսկ ստվերարային կաբինետ ստեղծեց մի խումբ վստահելի խորհրդականների մասնակցությամբ: Նա բացահայտորեն Դավութօղլուին մի կողմ էր մղում, իսկ վերջինին դա դուր չէր գալիս, բայց բացահայտ չէր արտահայտում:

Ես Դավութօղլուին գիտեմ այն ժամանակներից, երբ Էրդողանի գլխավոր խորհրդականն էր, եւ նրան չափավոր քաղաքական գործիչ եմ համարում, որը Թուրքիան տեսնում էր որպես տարածաշրջանը կայունացնող եւ միջազգային թատերաբեմում կարեւոր դեր ունեցող երկիր:

Իսկ Էրդողանի հավակնությունները, տարածաշրջանում հաղթաթուղթ դառնալու նրա ցանկությունը, պնդաճակատ մոտեցումը, որով նա անում էր դա, ոչինչ չէր ստեղծում՝ բացի հարեւանների հետ խնդիրներից:

Ամեն դեպքում, վերջին երկու տարիներին Էրդողանի եւ Դավութօղլուի միջեւ կոնֆլիկտն ավելի բացահայտ դարձավ: Մինչ Դավութօղլունն փորձում էր վերադառնալ Քրդական աշխատավորական կուսակցության հետ խաղաղ բանակցություններին, Էրդողանը ոչ միայն հրաժարվեց դրանցից, այլեւ պատերազմ հայտարարեց՝ մինչեւ կուսակցության վերջին մարտիկի ոչնչացում:

Հիմա Էրդողանը ցանկանում է քուրդ պատգամավորներին զրկել անձեռնմխելիությունից, որպեսզի նրանց հնարավոր լինի մեղադրել ՔԱԿ-ին օժանդակելու մեջ, որը պայքարում է կիսաինքնավարության համար, ինչին գաղտնի համաձայն չէր նաեւ Դավութօղլուն: Հաջորդ վարչապետը ստիպված կլինի կատարել Էրդողանի վիշապային մեթոդները:

Հետաքրքիր է, որ խորհրդարանում ունեցած ելույթում, որը շատերը հրաժեշտի ելույթ կոչեցին, Դավութօղլուն հայտարարեց. «Ոչ ոք երբեք ինձանից մեր նախագահի դեմ ոչ մի բառ չի լսել, եւ ոչ ոք չի լսել»:

Ինձ եւ շատ այլ դիտորդների թվում է, որ Դավութօղլուի խոսքերը թվացյալի ուղիղ հակառակն են նշանակում. Էրդողանն անհասանելի է քննադատության համար: Դա դիվանագիտական լավագույն միջոցն էր ասելու այդ մասին՝ դավաճանության մեջ Էրդողանի մեղադրանքներից խուսափելու համար, ինչը սովորական է բոլոր նրանց համար, ովքեր որեւէ հարցում վիճում են նրա հետ:

Դավութօղլուի հեռանալուց հետո Արդարություն եւ զարգացում կուսակցությունը վերածվեց Էրդողանի խոնարհ գործիքի, Թուրքիան դե-ֆակտո բռնապետություն դարձավ, եւ ոչ ոք չկա, ով կկարողանար կանգնել այդ ճաապարհին:

Թուրք ժողովուրդը պետք է կրկին փողոցներ դուրս գա, բայց հիմա թուրքերը պետք է ավելի համառ լինեն, մինչեւ Էրդողանը չփոխվի կամ հրաժարական չտա:

Հակառակ դեպքում Թուրքիան կշարունակի դեպի շատ ավելի խավար ապագա գլորվել, որտեղ ազատությունն անցյալում կմնա»:

http://news.am/arm/news/327064.html