Թուրք կինը, որը երկար տարիներ հետո բացահայտում է, որ արմատներով հայ է, ամերիկաբնակ հայ կինոռեժիսոր Նարե Մկրտչյանի «Տան մյուս կողմը» վավերագրական ֆիլմի հերոսուհին է դարձել: Ցեղասպանության հետևանքներին անդրադարձող ֆիլմի հիմքում մի կողմից տառապող, մյուս կողմից Ցեղասպանությունը հերքող կնոջ` Մայայի ինքնության, ինքնորոշման, նրա հոգում ընթացող հակադիր ապրումներն ու բացահայտումներ են:
«Մեզ համար կարևոր էր ստեղծել մի վավերագրական ֆիլմ, որն անձնական պատմություն է ներկայացնում, թե ինչպես է պատմական շրջադարձային իրադարձությունը մինչ այսօր ազդում մեզ վրա»,- ասում է կինոռեժիսորը:
Նարե Մկրտչյանի «Տան մյուս կողմը» ֆիլմի պրեմիերիան վերջերս է տեղի ունեցել ԱՄՆ-ում` MGN Five Star Cinema-ում: Հայ կինոռեժիսորը ֆիլմի աշխատանքները սկսել է իրականացնել Ցեղասպանության 100-ամյա տարելիցին ընդառաջ:
Մեզ հետ զրույցում պատմում է, որ երբ մոտենում էր ապրիլի 24-ը, սկզբում միտք ուներ՝ նկարահանել տարբեր երկրներից Հայաստան ժամանող հայերի երթը դեպի Ծիծեռնակաբերդ՝ ներկայացնելով համախմբված և վերապրող ազգին: «Բայց ես միշտ ասում եմ՝ “Dream big”: Ամենամեծ բանը, որը կարող ես մտածել, դա մտածի՛ր: Մտածեցի, իսկ եթե գտնե՞մ մի թուրքի, որն իր մեջ հայի արյուն ունի, և գնամ, նրան վերցնեմ ու միասին գնանք Ծիծեռնակաբերդ: Ու սկսեցի փնտրտուքները…»:
Նարեն պատմում է, որ հիմնական բարդությունն այն էր, որ դժվար էր գտնել մեկին, ով իր մեջ հայի արյուն ունենա և չվախենա խոսել այդ թեմայով: «Ուրախ եմ, որ, ի վերջո, գտա Մայային, ով շատ սիրուն ձևով ներկայացնում է կոնֆլիկտը,- ասում է կինոռեժիսորը և ավելացնում,- ֆիլմը մարդկայնության վերքերի մասին է:»
«Ֆիլմը պատրաստելով` ես հասկացա, որ տխուր իրողությունն այն է, որ Ցեղասպանությունը չի ավարտվել այն պահին, երբ սպանությունները դադարել են: Դրա հետևանքները, ըստ էության, շարունակվում են և անցնում սերնդեսերունդ»,- նշում է նա:
Ֆիլմի ցուցադրություններ են նախապատրաստվում ԱՄՆ-ում, Եվրոպական երկրներում, ինչպես նաև Հայաստանում: «Ես շատ կուզենամ այս ֆիլմով հասնել նաև Թուրքիա: Քանի որ, կարծում եմ, որ մարդկանցից է գալու փոփոխությունը, ուզում եմ թիրախավորել այն 100 հազար մարդկանց, ովքեր դուրս եկան Թուրքիայի փողոցներ ու գոռացին, որ մենք բոլորս հայ ենք, մենք բոլորս Հրանտ Դինք ենք: Փոփոխությունն այդ մարդկանցից է գալու, ոչ թե իշխանություններից»,- նշում է նա:
Կինոռեժիսորն ասում է, որ ֆիլմն ուղղված է ավելի շատ օտարների համար` ցուցադրելու ֆիլմում նկարագրվող փաստերի և դրանք իրենց իրական անվանումով չկոչելու հանգամանքը:
Նարեն պատմում է, որ շատ տարբեր ազգերի մարդիկ էին գալիս ֆիլմի պրեմիերիային, մասնակցում էին ֆիլմի ցուցադրությանը անգամ՝ 2-րդ, 3-րդ անգամ: «Այս ֆիլմը պատրաստելով ես հասկացա, որ իսկապես արվեստը կարող է բուժել. ես տեսա մարդկանց, որ արտասվելով դուրս էին գալիս կինոդահլիճից, կարևոր է, որ իմ հոգին կարողացավ իրենց հոգուն դիպչել: Ես ցանկանում եմ ավելի մարդկայնացնել այս հարցը և արթնացնել մարդկային սրտերը: Այս ֆիլմը շատ փոքրիկ քայլ էր ընդամենը, բայց եթե կարողանանք միշտ այդ փոքր քայլն անել, մի օր այն մեծ քայլ կդառնա»:
http://www.aravot.am/2016/05/06/688591/
Leave a Reply