Հայաստանից Թուրքիա մեկնած Գայանե Գևորգյանն իրականացրել է ծնողների երազանքը. նա տուն է գնել տատի հայրենիք Վանում ու հաստատվել այնտեղ, գրում է «Ակօս»-ը։
«Իմ երազանքն իրականացավ։ Արդեն Վանում տուն ունեմ։ Ընտանիքիս, ազգականներիս բերելու եմ այստեղ՝ ցույց տալու»,-ասել է նա։
Անցյալ տարվանից Վան տեղափոխված Գայանեի պատմությունը վերջին շրջանում հայտնվել է լրատվամիջոցների ուշադրության կենտրոնում։ Մի կին Հայաստանից Վան է տեղափոխվում, այստեղ տուն առնում, նոր կյանք սկսում. դրա համար համարձակություն է պետք։
Գևորգյանը Վանի հետ իր կապի, Հայաստանից դեպի Ուկրաինա, ապա Ստամբուլ, այնտեղից Չորում, իսկ Չորումից Վան անցած ճանապարհի մասին «Ակօս»-ին պատմել է անձամբ։
Անդրադարձը ներկայացնում ենք մասնակի կրճատումներով.
«Երբ նրան ասում ենք, որ «Ակօս»-ից ենք զանգահարել, շատ է ուրախանում. «Գիտեմ՝ Հրանտ Դինքի թերթն է։ Հրանտ Դինքն ինձ համար շատ կարևոր է»։
Ապա, առանց անգամ հարցին սպասելու, սկսում է պատմել իր պատմությունը.
«Ես ծնվել ու մեծացել եմ Արարատի Սիսավանք գյուղում։ ԽՍՀՄ-ի տարիներին մի մեծ շուկայում էի աշխատում։ Հետո պատերազմն սկսվեց, ու ես Ուկրաինա տեղափոխվեցի։ Երբ երեխաներս մեծացան և զինվորագրման տարիքի հասան, ասացին, որ հայ են և ցանկանում են Հայաստանում ծառայել։ Մենք էլ Հայաստան տեղափոխվեցինք։
Հայաստանում տարբեր գործեր արեցի։ Հետո կյանքս Թուրքիայի հետ կապվեց։ Ութ տարի Թուրքիա էի գնում-գալիս։ Տարբեր քաղաքներում աշխատեցի։ Ե՛վ լավ մարդկանց հանդիպեցի, և՛ շատ դժվարությունների։ Դինքի սպանության օրը շատ լավ եմ հիշում։ Վատ էի, սենյակումս էի փակվել։ Շատ դժվար շրջան էր ինձ համար»։
Հետո Գայանե Գևորգյանը պատմում է Վանում հաստատվելու մասին. «Երկար տարիներ Ստամբուլում մնացի, աշխատեցի։ Այնտեղ ծանոթացա Վանի Գևաշ գյուղից մի ընտանիքի հետ։ Առաջին անգամ նրանց հետ Վան եկա, ու առաջին ծանոթությունս Վանի հետ այդպես կայացավ։ Դեռ շատ մտերիմ ենք այդ ընտանիքի հետ։ Միշտ երազում էի Վանում տուն ունենալ, սակայն 8 տարի շարունակ իմ այդ ցանկության մասին ոչ մեկի չէի պատմել։ Տատս Վանի Գևաշ (հայկական անունը՝ Ոստան) գյուղից է գաղթել, իսկ պապս Էրզրումից (Կարին-Ակունքի խմբ.) է։
Երկուսի տներն էլ գտա, սակայն Վանն ավելի սիրեցի։ Միշտ ցանկանում էի այստեղ տուն ունենալ, որ մայրս էլ գա ու տեսնի։ Դա մորս երազանքն է, սակայն սրտի կաթված ստացավ, և, ցավոք, մահացավ՝ առանց երազանքն իրականացնելու։ Սակայն իմ երազանքն ի կատար ածվեց. արդեն Վանում տուն ունեմ։ Ուզում եմ, որ բոլոր հայերը տեսնեն այս վայրերը, սա մեր հայրենիքն է։ Գանք, տեսնենք, ճանաչենք։ Ես Վանում եմ հաստատվել և շատ ուրախ եմ դրա համար»։
Վանում միայնակ ապրող, ռուսերենից ու հայերենից թարգմանություններ անելով վաստակող Գայանեն պատմում է, որ Վանում երբ իմանում են, որ հայ է, շատ լավ են ընդունում։
«Վանեցիները երբ տեղեկանում են, որ հայ եմ, Հայաստանից եմ եկել, որ ընտանիքս ժամանակին ստիպված է եղել գաղթել Վանից, ինձ շատ լավ են վերաբերվում, ոմանք էլ արտասվում են։ Տանտերը, ումից գնեցի տունը, ինձ համար զեղչ արեց, իսկ տունը վերանորոգող վարպետն անգամ գումար չվերցրեց»,-պատմում է նա։
Գայանե Գևորգյանից հետաքրքրվում ենք՝ որպես ՀՀ քաղաքացի դժվարությունների չի՞ հանդիպել տուն գնելու ընթացքում, պատասխանում է. «Ես երկքաղաքացի եմ, սակայն ինձ ասացին, որ եթե միայն ՀՀ քաղաքացի էլ լինեի, կկարողանայի տուն գնել»։
Leave a Reply