Թուրքիան ներքաղաքական պատերազմի շեմին է. Թաներ Աքչամի հոդվածը

«Կամ ես հեռվում եմ ապրում, և այդ պատճառով չգիտեմ, թե ներսում ինչ է կատարվում, կամ էլ, ցավոք, շատ մարդիկ այս պահին չեն նկատում այն իրավիճակի բնույթը, որում հայտնվել են:
Այն, ինչ տեղի է ունենում, ավելին է, քան իշխող Արդարություն և զարգացում կուսակցության ու Քրդական աշխատավորական կուսակցության՝ PKK-ի թշնամանքը:
Այս ժամանակաշրջանի դերակատարները, սակայն, միայն տեղական ուժերը չեն. Վաշինգտոնը, Մոսկվան, Թեհրանը, Էր Ռիադն ու Թել Ավիվն էլ են այս փուլի անմիջական դերակատարները:
Ցանկացած հարցում ձեր դիրքորոշումը ցույց է տալիս, թե դուք այս կենտրոնների հետ ինչպիսի հարաբերություններ եք ուզում հաստատել: Եվ հատկապես այդ պատճառով ձեր քայլերը շատ զգուշությամբ պետք է անեք:
Դրանից հետոն պարզ է: Դրանից հետոն միայն մեկ բան է որոշիչ՝ ձեր զենքերի ուժն ու այն դաշինքները, որոնց անդամակցում եք:
Մնացածը դատարկ խոսքեր են:
Մարդ արարածը հող ուտող կենդանի է, և հող ուտելու համար այդ հողի վրա գտնվող մարդկանց էլ կուտի:
Մերձավոր Արևելքի մեծ էթնիկ-կրոնական խմբերն էլ մեծ պետությունների հետ հող ուտելու կռվի մեջ են մտել: Եվ այս ժամանակահատվածում իրար են ուտելու:
Իսկ տարածաշրջանի արտաքին ուժերը ոչ այլ ինչ են, քան այդ ուտելու ընթացքը երկարաձգող լեշ ուտող ագռավներ:
Ամերիկան, Եվրոպան, Ռուսաստանը, Թեհրանը, Թել Ավիվն ու Էր Ռիադը, բոլորն էլ մարդկանց՝ միմյանց ուտելու ժամանակաշրջանում իրենց համար ամենանպաստավոր ելքն են փորձելու գտնել:
Մեկ այլ օրենք էլ սա է. այս կռվում ամենաշատը վնասվելու են նրանք, որոնք ուժեղ ներքին դաշինքներ չստեղծելով` հենվելու են արտաքին ուժերի վրա:
Թուրքերը, քրդերը, սուննի և շիա արաբներն այս կռվի գլխավոր դերակատարներն են: Ոմանք փորձելու են պահել իրենց ձեռքում եղած հողերը, մյուսներն էլ փորձելու են ավելի ընդարձակել դրանք: Եվ արտաքին ուժերն այդ կռիվը չեն դադարեցնելու, քանի դեռ իրենց համար ճիշտ համարվող լուծումը չեն գտել:
Զանգվածային սպանությունները, այդ թվում` ցեղասպանությունները բացառված չեն:
Նոր ոչինչ չկա այս կտավում: Մարդ կոչվող կենդանին անտիկ ժամանակաշրջանից ի վեր միշտ նույն ձևով է լուծում հողային հարցերը: Եվ այժմ էլ նույն կերպ է լուծելու:
Բայց այս կտավում մտահոգիչ երկու բան կա. առաջինը Թուրքիայի նախագահի հայտարարությունն է, թե «Իսլամական պետություն» խմբավորման և Քրդական աշխատավորական կուսակցության՝ PKK-ի միջև տարբերություն չկա, իսկ մյուսն էլ այն է, որ PKK-ն քրդերին փողոց է հրավիրում:
Ինձ պատերազմի դերակատարների գաղափարախոսական նախընտրությունները չեն հետաքրքրում: Ինձ հետաքրքրում է այն, թե այս հող (մարդ) ուտելու կռիվը մարդկային ամենաքիչ կորուստներով ինչպես կարող ենք ավարտել:
Ի՞նչ անենք, որ մարդ կոչվող ամենամեծ կապիտալն այս տակնուվրա իրավիճակից ամենաքիչ վնասով դուրս գա:
Պատասխանը պարզ է, առնվազն պետք է միմյանց կողքին ապրող ազգերին այս պատերազմի ընթացքում չթշնամացնել:
Այսինքն` այս պատերազմում թուրքերին և քրդերին միասնական տեսնել է պետք:
Եթե թուրքերն ու քրդերի մի մասն իսլամիստների պատճառով Թուրքիայի քաղաքներն իրենց համար ռազմի դաշտի վերածեն, շարունակությունը պատերազմ կլինի:
Կառավարությունը Բինգյոլի դեպքերից հետո հայտարարեց, թե «մեղավորները պատժվել են», սակայն սա իրավական պետության վերջն է և անտառային օրենքների սկիզբը: Խմբակային պատիժների ճանապարհը կարճ է:
Եթե խելամիտ շարժվեն, այս ժամանակահատվածից ամենաքիչ վնասով դուրս կգան թուրք և քուրդ ժողովուրդները, սակայն ինչո՞ւ են նրանց ներքաղաքական պատերազմի դրդում: Իրենք իրենց գերեզմաննե՞րն են փորում, թե՞ հավատում են, որ միմյանց սպանելով այս իրավիճակից ավելի լավ բանի կկարողանան հասնել:
«Իմ կողմից բռնություն գործադրելն արդար է», «նախ դու սկսեցիր» արտահայտություններն ավելի շատ սպանությունների պատճառ են դառնալու, մի՞թե դա չեն տեսնում:
«Այս պատերազմը հրահրողները դրա հետևանքներն էլ են կանխատեսել» արտահայտությունն այժմ ամենավախեցնողն է…»
http://www.tert.am/am/news/2014/10/15/akcan-turkey-war/