Մեծարենցի վերջին բանաստեղծութիւնը ձօնուած էր Դաշնակցութեան

Քո՛յր, մօտեցի՛ր կրակին,
ծխէ տերեւն այս բուրեան,
զի ամէն բան ինձ կրկին
կը դարձընէ հոտն արեան:
Քո՛յր, մօտեցի՛ր դարակին
ու բեր հեղուկն հնձանեան,
զի ամէն բան ինձ կրկին
կը դարձընէ համն արեան:
Քո՛յր, մօտեցի՛ր ճրագին,
մարէ՛ զայն, թող լուսինկան,
զի ամէն բան ինձ կրկին
կը դարձընէ գոյնն արեան:
Քո՛յր, մօտեցիր նուագին,
երգէ՛ դաշտերն ու ցորեան,
զի ամէն բան ինձ կրկին
կը դարձընէ ձայնն արեան:
Քո՛յր, մօտեցո՛ւր իմ ձեռքին
աստուածաբոցն հրացան,
զի ամէ՜ն բան ինձ կրկին
կը յիշեցնէ վրէժն արեան…
Միսաք Մեծարենց
1908
Ասիկա Մեծարենցի վերջին բանաստեղծութիւնն է, թելադրուած՝ մահուան անկողնին մէջ՝ իր մտերիմներուն: Ճեմարանի մեր գրականութեան ուսուցիչին՝ Կարօ Սասունիի վկայութեամբ, այս երգը Մեծարենցի յանձնառութեան խօսքն էր հայ յեղափոխական շարժման, եւ բանաստեղծին ցանկութիւնն էր, որ ան ուղարկուէր ՀՅԴի օրգան «Դրօշակ»ին:

ԿԱՐՕ ԱՐՄԷՆԵԱՆ
http://asbarez.com/arm/205016/