Սեբաստացի Մուրատ. Հայկական ազատամարտի դիւցազնական Ֆետային – ծննդեան 140-ամեակ

4 Օգոստոսին, 96 տարի առաջ, Պաքուի հայութիւնը կենաց-մահու կռիւ կը մղէր թրքական զօրքերու եւ անոնց զինակցած մուսաւաթական թաթարներուն դէմ։
Թէեւ Առաջին Աշխարհամարտը մօտեցած էր իր աւարտին, բայց Պաքուի նաւթահորերուն տիրանալու համար կատաղի ու վերջին պայքար մը կը մղուէր մէկ կողմէ թուրք-գերման զինակիցներուն, իսկ միւս կողմէ ռուս-անգլիացի դաշնակիցներուն միջեւ։
1917ի Հոկտեմբերին պոլշեւիկներու իշխանութեան գլուխ գալով եւ ռուսական զօրքին ուղղուած Լենինի տուն-դարձի կոչով՝ ռուսեւթրքական ռազմաճակատի ամբողջ երկայնքին ծայր առած էր կազմալուծումը. ամէնուր ռուս զօրքի դասալքութիւն ու նահանջ էր՝ պատճառ դառնալով, որպէսզի Հայ Կամաւորական Գունդերն ու ռուսական բանակի հայ սպաներն ու զինուորները առանձին մնան թրքական զօրքերուն եւ անոնց միացած թուրք-թաթար զինեալներուն դէմ, նախիջեւանէն մինչեւ Պաքու։
Փետրուար 1918էն սկսեալ, ռուս-թրքական ռազմաճակատի կազմալուծումէն օգտուելով՝ Նուրի փաշայի թրքական զօրաբանակը ամէն գնով կþարշաւէր դէպի Պաքու, գերման իր զինակիցին նաւթով ապահովելու ռազմավարական պատրուակով համաթրքութեան երազը իրականացնելու համար։ Պաքուի մուսաւաթականները, իրենց թուրք «եղբայրներ»ուն դիմաւորելու նպատակով, ոտքի հանած էին թուրք-թաթար բնակչութիւնը՝ զինելով եւ յատկապէս հայերու դէմ գրգռելով։
Հակադարձաբար՝ ռազմավարական աննախադէպ զինակցութիւն կնքուած էր Պաքուի հայութեան քաղաքական ուժերուն միջեւ։ Ազգային Խորհուրդը՝ Դաշնակցութեան գլխաւորութեամբ եւ ռուս սոցիալիստ-յեղափոխականներուն մաս կազմող հայ գործիչներու աջակցութեամբ, միացեալ ճակատ կը կազմէր հայ-ռուս-թուրք պոլշեւիկներու հետ, որոնց ղեկավարն էր Ստեփան Շահումեան։ Ռուսական բանակի եւ կարմիր ջոկատայիններու հետ կռուի դաշտ կþիջնէին դաշնակցական խումբերու։ Կը ստեղծուէր ընդհանուր հրամանատարութիւն՝ ռուսական բանակի գնդապետ Աւետիսեանի ղեկավարութեամբ եւ հայդուկապետ Համազասպի փոխ-հրամանատարութեամբ։
Առանձին անդրադարձի արժանի է Պաքուի Կոմունայի եւ ընդհանրապէս 1918ի Պաքուի հայութեան հերոսամարտին պատմութիւնը՝ իր դրական նուաճումներով եւ անփառունակ վախճանով։ Բայց անմիջապէս ընդգծումի արժանի է, որ ամիսներու հերոսական դիմադրութենէ ետք, Լենինեան կեդրոնական իշխանութեանց ու գերման-թուրք ճակատի միջեւ կնքուած գաղտնի թէ բացայայտ համաձայնութեանց հետեւանքով՝ Պաքուն լքուեցաւ իր բախտին, Շահումեանի կառավարութիւնը իր կուսակիցներով, ռազմամթերքով եւ պետական գանձով բարձրացաւ նաւերը եւ փորձեց, փախուստ տալով, սեփական գլուխը ազատել, հակառակ անոր որ անգլիական զօրքը արդէն Պարսկաստան կը գտնուէր եւ ի վիճակի էր օգնութեան հասնելու Նուրի փաշայի զօրքերուն եւ մուսաւաթական զինեալներուն կողմէ պաշարուած Պաքուի հայութեան։
Յուլիս 30ին Շահումեան եւ պոլշեւիկները փախուստի դիմեցին եւ Պաքուի Ազգային Խորհուրդը՝ Ռոստոմի ու Աբրահամ Գիւլխանդանեանի ղեկավարութեամբ, ինքնապաշտպանութեան օրհասական կռիւը մղելու պատմական որոշումը տուաւ։ Անշուշտ հայոց դիմադրականութեան օգնեց նաեւ Պարսկաստանէն ստացուած անգլիական զօրքի հրամանատարութեան օգնութեան հասնելու խոստումը բերող ռատիօ-հեռագիրը։ Բայց առանց այդ յոյսին ալ, հայութիւնը տարբեր ելք չունէր։ Թուրքը կու գար ամբողջացնելու իր սկսած ցեղասպանական ոճիրը եւ հայը իր սեփական բազուկով պիտի պաշտպանուէր…
Ահա՛ այդ օրհասական պահուն Պաքուի հայութեան՝ գնդապետ Աւետիսեանի եւ Համազասպի տասը հազարնոց հայկական զօրքին օգնութեան հասան, Ռոստոմի պահանջին ընդառաջելով, դաշնակցական ֆետայիի հերոսական ուղի նուաճած Սեպուհն ու Սեբաստացի Մուրատը իրենց խումբերով։
Եւ Յուլիս 31էն մինչեւ Օգոստոս 5 ահեղ կռիւներ մղուեցան Պաքուի մէջ Նուրի փաշայի աւելի քան 20 հազար զինուոր եւ հազարաւոր մուսաւաթական զինեալ հաշուող զօրքի խուժման դէմ։ Ռազմական գերակշռութիւնը թրքական կողմին կը պատկանէր, անգլիական զօրքը կþուշանար, բայց Պաքուի պաշարուած հայութիւնն ու հայկական զօրքը անտեղիտալիօրէն կը պայքարէին…
Եւ 4 Օգոստոսին, երբ թրքական զօրքերը ուժեղ յարձակողականով մը վերջին ու մահացու հարուածը կը փորձէին հասցնել հայկական ուժերուն, դիւցազնական խոյանքներու անզուգական հերոսը՝ Մուրատ կացութիւն փրկեց, իր ուժերով ռազմավարական մեծ կարեւորութիւն ներկայացնող բլուր մը գրաւելով եւ թրքական ուժերը երկուքի բաժնելով, ընդհանուր խուճապի մատնելով եւ զանոնք փախուստի մղելով։
Յաղթական այդ ճակատամարտին կերտիչն ու նահատակը եղաւ, միաժամանակ, Սեբաստացի Մուրատ, որ Սասնոյ լեռներուն, Վասպուրականի տարածքին եւ Սեբաստիոյ մէջ ընդ հուր եւ ընդ արիւն երկար ճամբայ կտրելէ ետք՝ առյաւէտ փակեց աչքերը Պաքուի մէջ։
http://horizonweekly.ca/news/details/44107