Բրիտանական The Independent-ը ներկայացրել է Եվնիգե Սալիբյանի (Yevnigue Salibian) պատմությունը, ով, աղբյուրի բնորոշմամբ, անցած դարի առաջին ցեղասպանության վերջին ականատեսներից է և այդ առումով` պատմության բացառիկ վկա:
Այժմ նա բնակվում է Կալիֆոռնիայում՝ ծերանոցում, սակայն ծննդով Այնթափից է: Ծնվել է 1914-ին, առևտրականի ընտանիքում:
Չնայած տարիքին՝ նա վառ հիշողություն ունի՝ նույնքան, որքան ազդրի սպին. վերջինս մնացել է, երբ նա ձիու սանձով կախված է մնացել անդնդի եզրին և գրեթե արնաքամ եղել…
Աղբյուրը նշում է, որ հայկական հոլոքոստի փաստերը նույնքան պարզ ու իրական են, որքան հրեականինը: Բայց դրանք պետք է կրկնել, քանի որ Թուրքիան շարունակում է մերժողական քաղաքականությունը:
Աղբյուրը նշում է, որ ընդհուպ մինչև 1917-ը թուրքերը շարունակում էին հայաթափել Այնթափը: Հենց այդ տարուց Եվնիգեն հիշում է իրենց փողոցն ի վար տարվող աքսորյալ հայ երեխաներին, որոնց մտրակում էին թուրքերը: Նա ասում է, որ մինչ այժմ լսում է նրանց հառաչանքը:
Ցեղասպանության առաջին տարում բազմաթիվ մեծահասակներ սպանվել էին, մնացել էին տասնյակ հազարավոր որբեր: Եվնիգեի ընտանիքը Սիրիա է փախել 1921-ին՝ հայրենիքը լքած վերջին հայերի շարքում: Գաղթի ընթացքում նրանց կառքը շրջվել է, և նա անդնդից կախված է մնացել՝ ձիու սանձի շնորհիվ. երկար ժամանակ նա լսել է միայն իրենից դուրս հորդող արյան ձայնը…
1953-ին նա ժամանել է Բեյրութ: Այնտեղ հանդիպել է ապագա ամուսնուն՝ հոգևորական Վահրան Սալիբյանին (Vahran Salibian): Այժմ նա կորցրել է ծոռների հաշիվը և երջանիկ է հայկական ծերանոցում: Նա ԱՄՆ է եկել Լիբանանում քաղաքացիական պատերազմի սկսվելու ժամանակ՝ 1976-ին, ասում է, որ սիրում է Ամերիկան, բայց չի հասկանում, թե ինչու է այդ երկրի նախագահը մուսուլման: Հեղինակն ասում է, որ փորձել է Եվնիգե տատին համոզել, որ դա այդպես չէ:
Եվնիգե Սալիբյանն ասում է նաև, որ ամեն օր Նոր կտակարան է կարդում և աղոթում թուրքերի համար:
http://www.tert.am/am/news/2014/03/31/100-ind-100/
Leave a Reply