Նամակ
Երբ Հրանտ Դինքն սպանվեց Թուրքիայում, տասնյակհազարավոր մարդիկ երթի ելան` ի նշան բողոքի: Եթե Հայաստանում որևէ ադրբեջանցի սպանվեր, քանի՞ հայ փողոց կթափվեր` ըստ ձեզ:
Հարգելի’ Բասքըն, ուսուցի’չս, ի՞նչ եք կարծում, եթե Ձեր երևակայության արդյունքը հանդիսացող այդ սցենարը կատարվեր Երևանում` որևէ ադրբեջանցու առնչությամբ, կարո՞ղ եք ասել, թե նման բան կատարվելու հնարավորությունը քանի տոկոս կլիներ:
Պատասխան
Հարգելի’ Սուիչմեզ,
Թուրքերենում շատ գեղեցիկ ասացվածքներ և թևավոր խոսքեր կան: Դրանցից մեկն էլ հետևյալն է` «Ասել են` ինչպե՞ս ես ճանաչում դիմացինիդ, պատասխանել է` ինձ նման»: Հայերենում նույն իմաստով մի խոսք կա` «Յուրաքանչյուրն իր արշինով է չափում»:
Իրականում շատ կարևոր հարցի եք դիպել: Տարբերությունն էլ հենց այստեղ է, որովհետև Հայաստանում որևէ մարդ չի սպանվի ադրբեջանցի լինելու պատճառով, ինչպես եղավ ողջ ուժով այն երկիրը պաշտպանող Հրանտի դեպքում, որի քաղաքացին էր ինքը, ինչպես եղավ թուրքական բանակում ծառայող Սևակի դեպքում, ինչպես եղավ Օսմանյան պետության համար հոգի տվող Գրիգոր Զոհրապի դեպքում, ինչպես եղավ Օսմանյան կայսրությանը և Թուրքիային նվիրված դեռ քանի հոգու դեպքում…
Հայաստանում ապրող ադրբեջանցիները, երբ Սումգայիթի և Բաքվի կոտորածներից առաջ 1988 թ. ադրբեջանական իշխանությունների կողմից Ադրբեջան տեղափոխվեցին` անվտանգության տակ առնվելու նպատակով, նրանցից ոչ մեկի քթից անգամ արյուն չհոսեց, ավելին` իրենց տան բոլոր իրերն իրենց հետ վերցնելով` հեռացան այստեղից` Հայաստանի տրամադրած ավտոբուսներով և բեռնատար մեքենաներով: Սրանից էլ լավ ապացու՞յց եք ուզում:
Հայաստանում մնալ նախընտրածներն էլ ադրբեջանցու ինքնությամբ դեռ ապրում են մեր մեջ` առանց որևէ խնդրի հանդիպելու, որովհետև հայերի համար կարևորը մարդն ու մարդկությունն է և ոչ թե` ինքնությունը:
Որովհետև հազարամյակներ շարունակ հնամենի ժողովուրդ եղած հայերն այլոց ոչնչացնելու կամ ուծացնելու կարիք չունեն:
Որովհետև հազարամյա մշակույթ ունեցող հայերը մյուս ժողովուրդներին բնաջնջելու կարիք չունեն` նրանց մշակույթը յուրացնելու համար:
Թուրքիայում Հրանտ Դինքի սպանությունից հետո փողոցներ թափված (Ձեր խոսքով) տասնյակհազարավոր, սակայն իրականում` հարյուրհազարավոր (ինչպես տեսնում եք` այդ իրադարձությունը չեմ փոքրացնում, այլ մեծացնում եմ Ձեր օգտին: Հանուն ձեզ` կարող եք անգամ այդ թիվը բազմապատկելով հասցնել միլիոնի) այդ մարդկանց թիվը թուրք հասարակության քանի՞ տոկոսն է կազմում արդյոք: Հրանտի հիշատակի հանդեպ հարգանք տածող քանի՞ հոգի կա` մե՞կ միլիոն, երկու՞, երե՞ք, չո՞րս: Եթե տարրական դասարանի աշակերտի հաշվարկ անենք, տակը ի՞նչ կմնա` յոթանասու~ն միլիոն: Տասնյակհազարավոր, հարյուրհազարավոր հոգին մեր աչքը խոթելով` ու՞մ եք խաբում: Դրանց մեջ էլ քանի՞սն են հայ եղել, քանի՞սը` կրոնափոխ, քանի՞սը` քուրդ, քանի՞սը` ձախակողմյան: Ինչու՞ ֆուտբոլային հանդիպումներին սպիտակ բերետ դնելով` կողմնորոշողներին չեք հաշվում: Ինչու՞ չեք հաշվում Հրանտի սպանությունից առաջ և հետո մարդասպանի հետ համագործակցած և հետին նպատակներով վերջինիս ծափահարած զինվորներին, ոստիկաններին, Ազգային հետախուզական կազմակերպության անդամներին, քաղաքական գործիչներին, իրվաբաններին, պետական անձանց: Ո՞րն է արդյոք իրական Թուրքիան` չո՞րս միլիոնը (այդ չափազանցված թիվը մեզնից Ձեզ նվեր), թե՞ յոթանասու՞ն միլիոնը:
Ամենակարևորը` Դուք ձեզ այդ թվերից ո՞ր մեկում եք տեսնում: Ինչ ասում եք` ասեք, բայց իրականում այնտեղ եք, որտեղ Ձեր մոտեցումն է…
Հարգանքներով`
Akunq.net
Leave a Reply