Արեւմտյան Հայաստանում մեկ տարվա ընթացքում տեղի ունեցավ երկու կարեւոր արարողություն

Արեւմտյան Հայաստանում մեկ տարվա ընթացքում տեղի ունեցավ երկու կարեւոր արարողություն՝ Աղթամարի Սուրբ Խաչում արտոնված պատարագը եւ Տիգրանակերտի Սուրբ Կիրակոսի վերակառուցման ավարտն ու առաջին հոգեւոր արարողությունը։
Առաջինի դեպքում Թուրքիան փորձեց ստանալ քարոզչական հնարավորինս մեծ օգուտ։ Տիգրանակերտի դեպքում դրանից զրկված էր։ Անգամ արարողություններին ներկա չէին Թուրքիայի պետական պաշտոնեության ներկայացուցիչներ։ Ի սկզբանե հայտարարվում էր, որ սա կապ չունի կառավարության հետ, այլ ինքնաբուխ նախաձեռնություն է։

Անցյալ տարի ամռանը հայտնի դարձավ, որ սեպտեմբերի 19-ին Աղթամարի Սուրբ Խաչ եկեղեցում պատարագ է մատուցվելու: Մինչ թուրքական իշխանությունները զբոսաշրջիկներին էին հաշվում ու նրանց տեղավորում հյուրանոցներում եւ իրենց տներում, Հայաստանում ու Սփյուռքում կանգնեցին մասնակցել-չմասնակցելու երկընտրանքի առջեւ: Ամիսներ տեւած քննարկումներից հետո ի վերջո Սուրբ Պատարգը մատուցվեց, մասնակցեցին բազմաթիվ ուխտավորներ, բայց անհամեմատ ավելի քիչ, քան ակնկալում էր Թուրքիան:

Սուրբ Խաչի պատարագից հետո շատերի հայացքն ուղղվեց Դիարբեքիր, որտեղ այդ օրերին սկսվել էր Սուրբ Կիրակոս եկեղեցու վերանորոգումը: Ի տարբերություն Աղթամարի եկեղեցու, որ վերակռուցվեց թուրքական իշխանությունների միջոցներով, եւ բացվեց ոչ որպես եկեղեցի, այլ թանգարան` զարդարված Թուրքիայի դրոշով ու Աթաթուրքի նկարով, Դիարբեքիրում շինարարությունը նախաձեռնել էին քաղաքային իշխանությունները: Քուրդ քաղաքապետ Օսման Բայդեմիրը մտածված չէր դիմել Մշակույթի նախարարությանը` բացառելու համար թուրքական իշխանությունների հնարավոր միջամտությունը վերանորոգման աշխատանքներին: Այս նպատակով բացվել էր նաեւ հիմնադրամ, ու անհրաժեշտ գումարի մի մասն էլ հավաքել էին Դիրաբեքիրի ու Սփյուռքի հայերը: Սուրբ Խաչ եկեղեցու պատարագից հետո առաջնային էր գմբեթի խաչի հարցը: Հիշեցնենք, որ Աղթամարի եկեղեցու գմբեթին խաչ տեղադրվեց պատարագից օրեր անց միայն: Օսման Բայդեմիրը խոստացավ` Սուրբ Կիրակոսն ունենալու է խաչ ու ինքն անձաբ է այն տեղադրելու գմբեթին:

Երբ եկեղեցին արդեն ծածկ ուներ, քաղաքապետն ու Պոլսի Հայոց պատրիարքական ընդհանուր փոխանոր Արամ արքեպիսկոպոս Աթեշյանն այցելել էին` տեսնելու կատարված աշխատանքը: Սրբազանը նշել էր, որ հայ համայնքը միշտ պաշտպավնած է զգացել իրեն եկեղեցու հարկի տակ, եւ երբ Սուրբ Կիրակոսի դռները փակ էին, տեղի հայերը ստիպված տարբեր աղոթատեղեր էին գնում: Դեռ մեկ տարի առաջ Օսման Բայդեմիրը դիմել էր հայերին` հրավիրելով եկեղեցու վերաօծմանը: Ի տարբերություն Աղթամարի Սուրբ Խաչ եկեղեցու պատարագի, Սուրբ Կիրակոսի վերաօծման մասին խոսվեց անհամեմատ ավելի քիչ, մասնակցել-չմասնակցելու հարցը չբարձրացվեց: Ուխտավորներն այս անգամ գուցե քիչ էին, բայց ավելի բավարարված ու ավելի խաղաղ:

Աղթամարի Սուրբ Խաչ եկեղեցու դեպքում դժվարություններով, Դիարբեքիրի Սուրբ Կիրակոսում ավելի հեշտ ու անարգել, բայց ընդհանուր առմամբ հայկական եկեղեցիները նորից լցվում են աղոթքով ու իրական վերադարձվում են իրենց իրական տերերին:

http://www.yerkirmedia.am/?act=news&lan=hy&id=3271