Մեր մի ընթերցողից. Ինչո~ւ

Մեզրե

Ինչո~ւ… Կյանքը շարունակվում էր իր սովորական հունով: Առանձնահատուկ ոչինչ չկար: Սակայն նրա կյանքը տարբերվում էր: Իր ողջ ես-ով փաստերից խուսափել կամ էլ չընդունելն էր այն: Սակայն մի բան կար, որը մոռացության էր մատնել. Աստծո արդարադատությու՞նն էր, թե՞ ինչ: Այդ արդարադատությունը կա’մ իրոք ընդունելու էր, կա’մ էլ չտեսնելու տալով` այն, որպես գաղտնիք, պահելու էր իր մեջ մինչև կյանքի վերջին շունչը: Բայց ի՞նչն էր նրան այդչափ մտահոգում, կամ ի՞նչն էր այդքան պղտորում նրա միտքը: Ամեն բան մի կողմ թողեց ու երկար-բարակ մտածեց: Եվ ասաց. «Հե~յ, Արարի’չ, դո’ւ ասա, թե ով եմ ես»: Բնականաբար, Աստված այդ պահին նրան չպատասխանեց: Նա դարձյալ լռեց ու ներփակվեց իր մեջ: «Ոնց էլ լինի, արդեն ամեն ինչին վարժվել եմ,-ասաց ինքն իրեն,-նչո՞ւ այդքան ինձ նեղեմ կամ այդչափ մտածեմ»:

Այդ դեպքից հետո բավականին ժամանակ անցավ: Շատ տարօրինակ էր. հանկարծ խորհրդավոր մի բան աշխուժացրեց արյունը նրա երակներում, որը ձգտում էր մի բանի ուղղորդել նրան: Դա շատ առանձնահատուկ մի բան էր, որ խոսքերով չէր կարողանում բացատրել, բայց մտածում էր. «Ինչո՞ւ ես, ինչո՞ւ ես»:

Մի օր ծանոթացավ մի ընկերոջ հետ, ուզեց նրան հարց ուղղել, սակայն նրա մեջ տարիներով բույն դրած այն կեղծիքն ու սուտը, իրեն չպատկանող մտքերը հետ էին պահում իրեն: «Համարձա’կ, համարձա’կ»,-ասաց ինքն իրեն և համոզվելու համար հետևյալ հարցը տվեց այն ընկերոջը. «Ինչո՞ւ է ինձ անծանոթ մարդկանց անուններն արտասանելիս արյունս եռում: Հոգևոր էությանս ձայնը կանչում է ինձ»: Նա էլ ասաց իրեն. «Դա արյան կանչն է: Միևնույն արյունից եկող մարդիկ զգում են իրար»: Այն ժամանակ զգաց, թե ինչն էր մտահոգում իրեն` այն աստվածային կանչի ձայնը… Լա’վ, բայց մի՞թե դա պատահականություն էր: Դեռ չէր կարողանում հասկանալ այդ ամենը: Հետո մի աղոթք լսեց: Աստվածային այդ աղոթքը հետևյալն էր. Աստծո և մարդկանց միջև երբեմն մարդիկ են միջնորդ լինում: Դրա մասին ընթերցելուց հետո ամեն ինչ` իր ողջ անցյալը, ապրած և անգամ չապրած դեպքերը, իր արյունից, ոգուց բխող ամեն բան, մեկ առ մեկ ծանր ու թեթև արեց: Արդյունքը շատ տարօրինակ էր: Գիտակցեց, որ տարիներ շարունակ իրեն ասված բաները սուտ են եղել: Ոչ ոք Աստծո դատաստանից չի կարող փախչել: Արդյունքը հետևյալը եղավ. պարզվեց` այդ մարդը հայ ժողովրդի մի մասնիկն է եղել, բայց չի իմացել դրա մասին, մի ժողովուրդ, որին թշնամի է համարել, մարդու տեղ անգամ չի դրել, մի ժողովուրդ, որին սպանել են, կոտորել, տնից-տեղից զրկել… Աստված այնքան արդարադատ և սիրառատ է, որ մեկ վայրկյանում ամեն բան ասաց նրան: Այնժամ ի՞նչ էր մնում նրան. իր երակներում հոսող արյան կանչով վերադառնալ իր էությանը… Ի վերջո, դա այդքան էլ դժվար չէ: Հերիք է, որ լսենք մեր սրտին ու հոգուն…

22.07.2011