ՄԾԲԻՆ

ՄԾԲԻՆ, (հունական Նիսիբին). քաղաք Վերին կամ Հայոց Միջագետքում՝ այժմյան Նիսիբին քաղաքի (Դիարբեքիրի նահանգի Մարդինի գավառի Նիսիբին գավառակի կենտրոն) մոտ՝ Խաբուր գետի Ջախջախ վտակի ափին:

Հնագույն ժամանակներում Մծբինը Միգդոնիա պետության մայրաքաղաքն էր, իսկ Տիգրան Բ Մեծի օրոք մտել է հայկական պետության մեջ և եղել վերջինիս Արվաստան երկրի գլխավոր կենտրոնը: Տիգրան Բ Մեծի աթոռանիստերից էր, որտեղ պահվում էր նրա գանձերի մի մասը: Արտաշատի պայմանագրով (մ.թ.ա. 66թ.) Մծբինը դուրս է մնացել Մեծ Հայքի սահմանից և Հուլիանոս կայսեր մահից հետո (363թ.) անցել պարսիկներին:

VIIդ. գրավել են արաբները, և նրա բնակչության կազմն աստիճանաբար ենթարկվել է փոփոխության. այնտեղ պարսիկների ու հայերի հետ միասին բնակություն են հաստատել արաբներ ու քրդեր, իսկ թուրքական նվաճումներից հետո (XIVդ)` թուրքեր:

Մծբինը վաճառաշահ քաղաք էր, ուներ ամուր բերդ և շրջափակված էր պարիսպներով: Եղել է քրիստոնեության տարածման նշանավոր կենտրոն:

XXդ. սկզբին Մծբինում կար մոտ 7 հազար բնակիչ, որից շուրջ 1000-ը` հայեր: Վերջիներս ունեին իրենց արհեստանոցները, խանութները, եկեղեցին (Ս.Աստվածածին) և դպրոցը:

1915թ. ենթարկվել են թուրքական բռնություններին, մի մասը ոչնչացվել է, մյուսը` տարագրվել զանազան երկրներ: Պատմական Մծբինից պահպանվել են պարիսպների մնացորդները, մի քանի եկեղեցիների (այդ թվում` կիսով չափ հողի մեջ թաղված Ս.Հակոբ եկեղեցու) ավերակներ և զանազան շենքերի փլատակներ:

Հայկական համառոտ հանրագիտարան, Հատոր 3, Երևան, 1999: