ՍԱՎՈՒՐ. հայաբնակ գավառ Դիարբեքիրի նահանգում: Կենտրոնն էր Սավուր ավանը: Սավուրի բնակչության զգալի մասը հայեր էին (մասամբ քրդախոս): Մինչև XIXդ. 2-րդ կեսն ապրել են կիսաանկախ ավատապետական կյանքով: Թուրքական կառավարության ոտնձգությունների ժամանակ հաճախ դաշնակցել են հարևան Իսայան գավառի բնակչության հետ: Նրանց հնազանդեցնելու համար փորձերը (1782թ, 1785թ, 1798թ և այլն) ձախողվել են:
Ղ.Ինճիճյանը Սավուրի հայերին նկարագրում է հաղթանդամ ու բարձրահասակ, որոնք շրջակա քրդերից զանազանվելու համար գլխներին կրել են ճերմակ փաթթոց: Տարին մեկ անգամ` Ս.Խաչի տոնին, 34 օրով ուխտի են գնացել հեռավոր Ս.Առաքելոց վանքը, կազմակերպել տոնահանդես: Զբաղվել են հացահատիկի, խաղողի մշակությամբ, պարտիզպանությամբ, անասնապահությամբ, արհեստներով:
Մեծ եղեռնի ժամանակ Սավուրի հայ բնակչության մեծ մասը կոտորվել է: Լեռներում ապաստանածները գաղթել են տարբեր երկրներ:
Հայկական համառոտ հանրագիտարան, Հատոր 4, Երևան, 2003:
Leave a Reply