Թող գլուխ գովել չլինի` ծագումով Անթաքիայից եմ (ինչ երջանիկ է նա, ով ասում է` անթաքիացի եմ): Մենք շատ ենք սիրում հալեպյան խոհանոցի ազդեցությունը կրած մեր ճաշատեսակները և մեզ:
Հայկական քննարկումների շնորհիվ իմ մեջ արթնացավ մոռացված մանկական մի հուշ: Պատմեմ. Հաթայից դեպի Սամանդաղ տանող ճանապարհի վրա կա Բիթյաս անունով մի հայկական գյուղ: Գյուղի անվանումը, հետագայում հանգավորվելով, փոխվել է Բաթըայազի (արևմտյան ցուրտ և պայծառ եղանակ): Հայկական գյուղ ասացի, քանի որ նախկինում այնտեղ հայեր էին ապրում, որոնք հետագայում հարկադրաբար գաղթել են:
Հորեղբորս աղջկա ամուսինը նահանգապետի վարորդն էր: Այնտեղ մի գյուղական տուն գնեց. ամենայն հավանականությամբ` նահանգապետի հովանավորությամբ: Գյուղական տուն ասացի, բայց մեր քաղաքային տնից շատ ավելի լավն էր:
Հորեղբայրներս և մեր ընտանիքը` երեխաների հետ մեկտեղ, մի ամբողջ ամառ ենք այդ տանն անցկացրել: Դա եղավ շատ զվարճալի մի արձակուրդ, որը տարբերվում էր մեր անցկացրած մյուս` սովորական արձակուրդներից: Երբ ջանում եմ այն վերհիշել, մեջս հաճելի զգացումներ են արթնանում:
Այս ամենը, ինչ պատմում եմ, բնականաբար տեղի է ունեցել սրանից 65 տարի առաջ: Ըստ հաշվարկի` ՙԹարաֆ՚-ի աշխատակիցների և ընթերցողների մեծ մասը դեռ չէր էլ ծնվել: Հիմա եմ մտածում, որ այդ հայկական գյուղի տան տերերն ի~նչ ախ ու վախով են իրենց տները ստիպողաբար լքել…
Ես ներողություն եմ խնդրում անխտիր բոլոր հայերից` իմ եղբայր Հրանտի, «Թարաֆ»-ի ծանոթներիցս Մահչուփյանի և Եսայանի գլխավորությամբ:
Դիջլե գավառի նախկին կայմակամ Նեջաթ Յարդըմջը
taraf.com.tr, 05.04.2010,
Leave a Reply