Նշանդրեք

Պայմանավորվածությունը ընտանիքների միջեւ ամրապնդվում էր թանկարժեք նվերներով՝ ոսկե մատանի, գունավոր շալ, այլ զարդեր: Այդ երեւույթը կոչվում էր ՙբեհ՚ տալ:

Հարսի չինար բոյով եւ այլ տվյալներով հիանալուց հետո հարաբերությունները մտնում են այլ փուլ, որի գիտական անվանումն է ՙնշանդրեք՚: Աղքատ ընտանիքներում խոսքկապն ու նշանդրեքը նույնացված էին, որ ՙծախսը մի տեղ լինի՚: Վաղ առավոտյան փեսայի հայրը հարսի տուն էր ուղարկում համով ուտելիքեր՝ քաղցրեղեն, խմիչք, հաճախ` խորոված, իսկ իր տուն հրավիրում էր սեփական ազգականներին:

Չէին մոռանում նաեւ քահանային եւ երաժիշտներին: Հետո վերցնում էին սկուտեղներ, արծաթե մատանի, հաճախ՝ նաև փեսային և գնում հարսի տուն` նշան տալու: Խմում էին կենացներ օջախի շենության, առողջության եւ այլ նման բաների համար: Երիտասարդներին մաղթում էին երկար, համատեղ կյանք, մի բարձի ծերանալ եւ շատ երեխաներ ունենալ: Քահանան երիտասարդներին խոհեմություն եւ հավատարմություն էր քարոզում:

Մատանին աղջկա մատին դնում էր փեսան, իսկ եթե նա շատ համեստ էր, այդ պատասխանատու գործն իր վրա էր վերցնում նրա մայրը: Նշանի գործընթացի հաջող ավարտից հետո կողմերը սկսում էին խնամիություն անել իրար հետ. միմյանց օգնում էին բուրդ չփխել, գորգ լվանալ, նվերներ էին փոխանակում եւ այլն:

Նշանդրեքը մեր օրերում

20-րդ դարի 60-ական թվականներից հայերի մոտ սկսեցին ձևավորվել նոր ավանդույթներ: Հարսանիքի նախաձեռնողներն արդեն հանդիսանում են հենց իրենք` ապագա ամուսինները: Մի կողմ դնելով նախնիների կողմից դարերով մշակված բարոյական չափանիշները` երիտասարդները ծանոթանում են առանց բարդույթների: Միայն ծնողների համաձայնությունը չստանալու դեպքում են նրանք դիմում մեր պապենական մեթոդին. փախչում են:

http://www.wedding.am/ordinary.htm