Diran Lokmagözyan
Dünyada olduğu gibi, Türkiye’de de siyasi-toplumsal açıdan hayli hareketli geçen 2013 yılı, Türk-Ermeni ilişkileri açısından da ilginç bir finalle tarihe geçmek üzeredir.
Karadeniz Ekonomik İşbirliği Teşkilatı toplantısı bağlamında Ermenistan’dan “rüzgâr gibi geçen” Türkiye dışişleri bakanı Davutoğlu tarafından gerçekleştirilen ziyaret, iki ülke “ilişkisizliği” açısından yeni bir gelişme getirmemiş olmakla birlikte, “Batı cephesinde yeni bir şey olmadığını” da teyit etmiştir. Türkiye bu bağlamda, Ermenistan’la kurma(ma)yı planladığı ilişkileri yeniden Karabağ sorununa endeksleyerek, bu temcit pilavından artık rahatsızlık duymaya başlayan Ermenistan’ın soğuk tepkisiyle karşılaşmıştır. Sonuçta, Davutoğlu’nun “komşularla sıfır sorun” siyasetini, “komşularla sıfır ilişkiye” dönüşmüş olarak karşımızda bulmaktayız. Haritaya bir göz atarak, Türkiye’nin hemen hiçbir komşusuyla iyi komşuluk ilişkisi içinde olmadığını görmekteyiz. Ermenistan, İran, Irak, Suriye ile “sıfır sorun” bir yana “sırf sorun” yaşanmakta olması da genelde, belirtilen ülkelerin Türkiye’ye yaklaşımlarından ziyade, Türkiye’nin bu ülkelere yönelik tutumundan kaynaklanmaktadır. İki ülke arasındaki ilişkilerin “sorunsuz” olarak algılanabileceği tek ülke olarak belki Gürcistan olmakla birlikte, bu durumun, iki ülke arasında gelişen iyi komşuluk ilişkisinden çok, iki ülkenin de üçüncü ülkelerle olan sorunları ve uluslar arası siyasetle ilişkili olduğu yadsınamaz. Kalan son iki komşu olan Yunanistan ve Bulgaristan’la olan sorunlar ise şu anda sadece buza yatırılmış, bekleme modunda sürdürülmekte olup, “sıfır sorundan” bahsetmek için güçlü bir fantezi gerektirmektedir.
Davutoğlu’nun Ermenistan ziyareti, bir başka açıdan da Türk basınının dahi dikkatlerini çekecek kadar ilginç olmuştur. Ermenistan ziyaretinde Davutoğlu’na eşlik edenlerin içinde üç Ermeni bulunmaktaydı. Davutoğlu’nun, bu şekilde uluslar arası kamuoyuna vermek istediği mesajlar, devletin siyasetinin bir parçası olmakla birlikte, burada, davet edilenlerin “siyasetlerinin” ne olduğu da hayli önem arz etmektedir.
Bu şahıslardan ilki, daha Ermenistan’ın birinci cumhurbaşkanı Levon Ter-Petrosyan döneminde arabuluculuk görevi üstlenmiş olan Samson Özararat’tı. Bu açıdan Özararat’ın, Türk-Ermeni ilişkilerinde tekrar aktif olmaya davet edilmesini beklenebilir ve olağan bir gelişme olarak kabul edebiliriz.
İkinci isim olan, yazar-gazeteci, düne kadar Taraf gazetesinin önde gelen isimlerinden Markar Esayan’ın, bireysel ve özgür bir gazeteci olarak siyasi arenadaki yatkınlığı sadece kendisini bağlayan bir konu olup, zaten zamanında çalıştığı Taraf gazetesinin de AKP’ye olan sempatisi herkes tarafından bilinmektedir.
Lakin Davutoğlu’nun davetine icap edip, kendisine bu seyahatte eşlik etme “görevini” üzerine alan Agos gazetesinin günümüzdeki genel yayın yönetmeni, bu üç şahıs arasındaki en ilginç isim olarak karşımıza çıkmaktadır. Davutoğlu’nun davetine icap edip kendisine eşlik eden diğer “Ermeniler”, birey olarak nerede durdukları konusunda tamamen hür olmakla birlikte, Agos gazetesinin genel yönetmeni durumunda konu farklı bir boyut almaktadır.
Basın konferanslarına dahi istenmeyen gazetecilerin davet edilmediği, özellikle de yurtdışı gezilerine sadece tarafgir basın organlarına yer verildiği bir ülkede, dışişleri bakanı tarafından bir geziye davet edilmenin bir anlamı olmalıdır. Bu durumda, en güçlü tarafının, tarafsızlığının olduğu ve tam da bu yüzden cenazesinde 100 binlerin toplandığı Hrant Dink ve onun yaratmış olduğu Agos gazetesinin günümüz genel yayın yönetmeninin, AKP hükümetinin bir bakanının yanında görünmesi manidar durmaktadır.
İlginç bir ayrıntı olarak, Hrant sonrası Agos’un ilk genel yayın müdürünün de AKP’ye yakın duran isimlerden biri olmasının haricinde, demokrat ve solcu olmayı her fırsatta dile getirmenin (öyle olmasalar dahi) modadan kabul edilip, bu açıdan prim vermeyenlerin “devletçi” olarak damgalandığı bir dönemde, devletin uçağında, devletin bakanıyla resmi bir geziye katılmayı da en azından ilginç bir yaklaşım olarak görmek mümkündür.
Akunq.net
Leave a Reply