Ermeni Soykırımı’nı tanıdığı zaman dünya benim var oluşumu da tanımış olur

Sofia Agopyan

Dikkatinize sunulan bu metnin, tam bir sene once ‘’Zaman’’ gazetesinde yayınlanmış olduğunu çoğunuz görmüştür. Kullanılmasına izin verdiğim fakat ‘’Zaman ‘’gazetesinin muhabiri tarafından tamamen değiştirilmiş olan yazımdan anlaşılan buydu : Ne güzel ki “tehcir ” oldu yoksa ben de olmazdım. Elbette, Soykırım kelimesi bir anda her yerden yok oldu, muhabirle yaptığım görüşme sırasında söylediklerim ise şöyle “çevirildi’’; işte Ermenistan’da “buralı ” değiliz , Ermenistan’a memleket diyemiyoruz, okullarımızda Türklere karşı kin, nefret ve düşmanlık öğretiliyor, ben ise kimliğimi tanıyabilmek için Türkçe öğrenmeye ihtiyaç duymuştum…
Soykırımın 100’cü yılında ailemin hikayesinin üzerinden siyaset yapanlar tarafından kullanılan bu yazımı bugün Soykırımın 101’inci yılında bir kez daha yayımlamaya ihtiyaç duyuyorum.
Ki , birileri “Soykırım’’ı ‘’Tehcir’’ yazınca ne Soykırım Tehcir olur ne de Soykırım yetimi dedelerimizin torunları olma yükümüz hafiflenir…
Keşke…

Soykırım olmasaydı ben olmayacaktım.
Soykırım olmasaydı dedem Sasun’da kalacaktı, kendisi gibi göçmen olmuş Muşlu babaannemi almayacaktı. Herkesin orada dağ başında güzel ama ayrı aileleri olacaktı. Babam amcam halalarım Yerevan’da doğmayacaklardı.
Soykırım olmasaydı anneannem Fransa’da değil Istanbul’da büyüyecekti, ebeveyenleri gibi… Hayatının sonuna kadar korkudan Ermenice konuşamayan nenemizin güler yüzlu fotoğrafları olabilirdi… Kim bilir belki Beyoğlu ve Şişli”nin sokaklarında daha mutlu olurdu, ama o benim anneannem olmazdı.
Soykırım olmasaydı yetim kalmış dedem Yunanistan sokaklarında gazete ve su satmayacaktı, Kadıköy’ün en güzel okullarından birinde okuyacaktı… ’’Tehcir’’ yolunda hastalanıp ve Atina’da vefat eden Rum annesini tanıyacaktı…
Ve belki de anneannem istemeyerek ama sırf “bizim göçmenlerdendir” diye dedemin evlilik teklifini kabul etmeyecekti… Annem ve teyzelerim doğmayacaklardı.
Soykırım olmasaydı bu kadar farklı insanların ortak torunu olamazdım, ben olmazdım…
Soykırım olmasaydı en azından “nerelisin” soruya cevap verebilirdim. “Işte buralıyım” diyebileceğim bir memleketim olurdu.
Ama ben BEN olmazdım.
Bugün çok farklı bir hayatım olabilirdi. Hatta mesleğim başka olurdu. 2007 Ocak 19da (daha 14 yaşındayken) ONA söz verdim diye Türkçeyi daha iyi öğrenip birçok yazılar, araştırmalar, belgeler ve insanlar için kafa yormazdım. Ortak davamız var diye tanıştığım birçok dostlarımı tanımayacaktım…
Bir de küçükken bütün Ermeni olmayan arkadaşlarım bayramlarda büyükdedelerinin mezarlarına çiçek koydukları zaman ben bir köşede tek başıma “kıskançlıktan” üzülmezdim. Çünkü benim büyükdedemin mezarının yerini bilmiyorum bile.

SOYKIRIM OLMASAYDI BÜTÜN BUNLAR OLMAYACAKTI…
ERMENI SOYKIRIMINI TANIDIĞI ZAMAN DÜNYA, BENIM VE BENIM GIBI ON MILYONDAN FAZLA ERMENILERIN VAR OLDUĞUNU DA TANIYACAKTIR…

Akunq.net