Tolga Tüzün
2013 Türkiye’sinde Ergenekon denilen yapılanma, İttihat ve Terakki Cemiyeti’nden bu yana devam eden derin devlet örgütlenmesinin son halidir. Bu geleneğe bağlı olarak, devletin bekası için, yönetici asker-sivil elitin eliyle yukarıdan aşağı yönetilen bir ulusalcı/milliyetçi cinayet şebekesi o gün Ermeni Soykırımı’nın bugün Hrant Dink’in katli dahil olmak üzere gerçekleştirilen katliamların asıl failleridir.
İttihat ve Terakki’nin ileri gelen kadroları ve küçük emir erleri, Birinci Dünya Savaşı sonunda kovuşturmaya uğradıklarında kaçarak Anadolu’ya geçmiş ve sözde “milli” mücadelenin bir parçası olmuşlardır. Milli mücadelede Anadolu’da ilk harekete geçenler ise, Ermenilerin ve Rumların Birinci Dünya Savaşından sonra yapılan anlaşmalar sayesinde geri dönüp mallarını, mülklerini ve mevduatlarını geri alma ihtimali karşısında Ermeni ve Rumlardan gasp ettikleri servetlerini yitirme korkusu yaşayanlardı. Örneğin, Fikret Başkaya’nınParadigmanın İflası‘nda anlattığı gibi Erzurum Kongresi’ne soykırımın bifiil yaşandığı vilayetlerin dışından delege katılmamış, sadece Ermeni ve Rumların yoğunlukla yaşadığı yerlerdeki Müdafa-i Hukuk derneklerden gelenler olmuş, katılanların derdinin ise üstüne kondukları malları ve mülkleri nasıl ellerinde tutacakları olduğu ortaya çıkmıştır. Müdafa-i Hukuk kavramının nasıl bir hukukun savunusu olduğuna bu çerçeveden bakıldığında, gasp ve talanı meşrulaştırmaya dair çıkarılan İstanbul hükümeti kanunlarının bekasını istemek aynı zamanda bu kanunların çıkma sebebi olan Soykırımın, arkasındaki zihniyetin ve onu gerçekleştiren devlet mekanizmasının da bekasını talep etmek ve birinci elden bunu örgütlemek zorunluluğunu doğurur.
Katliamlar ve tehcirle araçları kullanılarak gerçekleştirilen Soykırım, Ermeni mallarının gaspının örtbas edilmesi ve yapılan hırsızlığın boyutlarını karartma çabalarıyla hâlâ devam etmektedir. Emval-i Metruke yani geride bırakılmış mallar üzerine çıkarılan yönetmelik ve kanunlara bakıldığında, Anadolu’yu Türkleştirmek üzere Balkan göçmenlerini Ermeni ve Rum köylerine iskan eden İttihat ve Terakki hükümeti aynı anda Ermeni ve Rum menkul ve gayrimekullerinin müslümanlara aktarımı sayesinde sanayi ve zirai bir servet birikimini kısayoldan örgütlemiştir. Sırf Rumlardan aktarılan servet o günkü Osmanlı İmparatorluğunun bütçesinin beş katına yakındır. (Aktaran Sait Çetinoğlu, “Ermeni Emval-i Metrukeleri Üzerine”, Birikim Güncel, Ermeni Sorunu, 2009)
Murat Koraltürk, Erken Cumhuriyet Döneminde Ekonominin Türkleştirilmesi kitabında süreci çok net olarak ortaya koyar: “Doğu Trakya ve Batı Anadolu’da yaşayan Rumlar, İttihat ve Terakki Cemiyeti’nin yerel örgütleri ve Teşkilat-ı Mahsusa’nın ortak operasyonu ile Yunanistan’a göçe zorlandı… Osmanlı devleti, Birinci Dünya Savaşı sırasında gayrimüslim unsurlara karşı geniş çaplı bir tehcir uyguladı. Bu uygulamanın yasal temelini 27 Mayıs 1915 tarihli tehcir kanunu oluşturdu. Buna göre sahillerdeki Rum köylüleri iç bölgelere yerleştirildi. Ermeni tehciri ise hazırlanan ayrı bir talimatname çerçevesinde gerçekleştirildi. Bir diğer gayrimüslim unsur olan Yahudiler, yoğun olarak bulundukları Filistin’den ihraç edildiler. Diğer gayrimüslim unsurlardan Nasturiler, Süryaniler ve Keldaniler de tehcir edildiler… Gidenlerin sahip oldukları servetin el değiştirmesi de hedefti. Tehcir edilen Ermenilerin bıraktıkları mallara ilişkin olarak 26 Eylül 1915’te bir kanun çıktı. Rum mallarına ilişkin ise 21 Şubat 1916 tarihli bir talimatname hazırlandı… Aynı zamanda bırakılan mallar milli iktisat anlayışına uygun olarak el değiştirdi.”
Bu dönemi takip eden milli mücadele aslında Soykırımın başladığını bitirmiş ve Anadolu’da yaşayan gayri müslim halkların tasviyesinin son aşaması olmuştur. Milli mücadele boyunca zorbalık ve kırımlar gayrimüslimlerin mallarını gasp etmek için düzenlenen sıradan gündelik bir rutin haline gelmiştir. Sonrasındaki mübadeleler bu tasviyenin resmi kılıfa uydurulmuş son aşaması olmuştur. Kurtuluş Savaşı denilen resmi tarih anlatısının anti-emperyalist bir mücadeleye tahvil edilmesi kemalizmin kurucu metni Nutuk ile başlamıştır; bu topraklarda asıl gayrimüslim halklardan kurtulunmuş, onlardan kalan mal, para ve mülkün paylaşımı üzerinde en çok savaşılan şey olmuştur. 20. Yüzyıl başında Anadolu’da esamesi bile okunmayan Türk kimliği üzerinden inşa edilen bir ulus-devlet projesinin sermaye birikimi dünya tarihindeki her kapitalist birikim gibi kan, zulüm ve baskıyla elde edilmiştir. Ermeni soykırımının özelliği, bir etnisitenin planlı ve örgütlü bir imha operasyonunu askeri-sivil elitin milli bir sermaye inşasını hedefleyerek gerçekleştirmesi ve bu konuda zulmün sermayeyi önceleyerek sermaye sınıfını kurma yolunda aşağılık bir başarı kazanmış olmasıdır. Bugün Türk egemen sınıfının her temsilcisi Soykırımın gayrimeşru evladıdır. Ermeni Soykırımı bu ülkenin kurucu projesidir. Ergenekon denen cuntacı asker-sivil zihniyet ise bu projenin en temel prensibidir.
Soykırımın mantığı 1934 Trakya olayları, Varlık vergisi ve çalışma kampları, 6-7 Eylül 1955 pogromu, 1964 sürgününden, günümüzde Kürdistan’daki faili meçhul cinayetlere, Zirve Kitabevi katliamı, Rahip Santoro ve Hrant Dink cinayetlerine kadar heryere damgasını vurmuştur. Irkçılık ve milliyetçilik bu ülkede siyasal alanda başgösteren her oluşumun iliklerine işlemiştir: gayrimüslimlerin bu ülke üzerindeki kötü emellerine dair Ergenekon tınılı komplo planları Kürt özgürlük hareketinin söylemine bile sızmıştır. Bugün yapılması gereken nereden gelirse gelsin ırkçı ve ulusalcı/milliyetçi söylemlerle amansızca mücadele etmek, 24 Nisan anmalarına onbinlerce kişinin katılması için çalışmak, Hrant’ın sadece tetikçilerini değil gerçek katillerinin yargılanması için mücadele etmek ve 2015 yılında Türk Devletinin Ermeni Soykırımını tanıması için mücadele etmektir.
http://arsiv.marksist.org/yazarlar/tolga-tuzun/13797-ermeni-soykirimi-bu-ulkenin-kurucu-projesidir
Leave a Reply