Erivan’daki yürüyüş sırasında “soykırım olmadı ki” diyenlere karşılık yaşlı bir kadın boynuna bir yazı asmış: “Onlar neredeler?” diye soruyor.
Erivan’daki yürüyüş sırasında “soykırım olmadı ki” diyenlere karşılık yaşlı bir kadın boynuna bir yazı asmış: “Onlar neredeler?” diye soruyor. “Büyükannemin iki çocuğu, iki erkek kardeşi, kocası. 5 insan.” Ve sonra elinde siyah beyaz eski bir fotoğraf bize anlatıyor: “Kars’taydılar. İdareci ‘Bir yere gitmeyin hiçbirşey olmayacak’ dedi. Ertesi gün bu aileden beş kişi öldürüldü.
Bu arada slogansız, sessiz ve tek tük Ermeni bayraklarının olduğu grupla birlikte soykırım anıtına yaklaşıyoruz. Anıta varmadan, katliamın yaşandığı illerin isimlerinin yazılı olduğu bir duvar var. Kimileri güvenlik bandını aşıp çiçeklerini özellikle bu yazıların dibine bırakıyor. Sanki oraya bırakırlarsa bu çiçekler Van’daki ya da Maraş’ta ölmüş akrabalarının canına değecekmiş gibi hissediyorlar. Sonra anıta geliyoruz. Katliamların yapıldığı 12 bölgeyi temsil eden çember halinde 12 taş bloğun arasındaki dar merdivenlerden iniyor insanlar. Herşeyin grinin tonları olduğu bu ortamda hiç sönmeyen ateşin etrafına bırakıyorlar rengarenk çiçeklerini. Üstüste bırakılan çiçekler, hep canlı kalan hüzünler olarak burada yıllardır biriktikçe birikiyor. Türkiye’den duyulmayı, bilinmeyi çok istiyorlar.
http://www.taraf.com.tr/haber/kars-taydilar-simdi-neredeler.htm#
Leave a Reply