Türk ırkçılığı memleketi bölünmeye, parçalanmaya götürüyor. Yüzyılın başındaki İttihatçı Türkçüler ne yapıyorsa bugünün ittihatçıları da onu yapıyor. Irkçılık bölücüdür ve ırkçı sistem ve bu sistemi ayakta tutmak için üretilen, üretilmiş politikalar, memleketi bölünmeye götürüyor. Bu bölünmeyi Alman ırkçılığının yaptıklarının aynısını yapanların davranışlarından görebiliriz. Meraklısı için Tanıl Bora’nın 2008 yılında Birikim yayınlarından çıkan sayfa sayısı ve boyutları itibariyle küçük hacimli ama içeriği ile büyük ve dopdolu “Türkiye’nin Linç Rejimi” kitabını tavsiye ederim. Bora bir yerde şöyle diyor: “Yetkililerin engin hoşgörüsü, linç güruhlarına fevkalade geniş bir ‘tahrik olma hakkı’ bahşedilmesi, kimi zaman bunların yarı legal milis gruplarıymışçasına hayırhah muameleye tabi tutulması, Türkiye’de ‘linç‘ olgusunun son derece önemli bir veçhesini oluşturuyor. Linçin, meşrulaşma demeyeceksek, olağanlaşmasının belki de temel sebebi budur.” (s.12)
Birkaç ay önceki bir yazımızın başlığı “Kopuş”tu. Kopuş son yıllarda hızlanan bir duygu durumunu anlatıyordu bize.
Türk ırkçılığı hızla kopuşu doğurdu ve duygu kopuşunun ardından gelmekte olanı telaffuzda zorlanmaktaydık. Türk ırkçılığı anayasal ve yasal dayanaklarıyla, özellikle siyasetçilere ve güvenlik, yargı ve eğitim camiasına yansımış derin izleriyle memleketi bölünmeye ve parçalanmaya götürmektedir. Bunu görmek gerekir. Irkçılık yaptığını pek çok sağ ve “sol” siyasetçi farkında bile değil. Yasalar, “Türk evladı, Türk yurdu, Türk vatanı”ndan söz ediyor. Bununla sınırlı değil. Yasalar, “Türk ırkı, Türk soyu, Türk soylu, Türk asıllı, Türklük belgesi” diyor. Bununla da sınırlı değil. Devlet sanki gerçek kişiler gibi, “soydaşlardan, akraba topluluklardan” söz ediyor. Soydaş ve akraba dediği orta Asya’daki bazı devletlerin halkları. Türkiye Cumhuriyeti o devletlere ad bile veriyor: “Türk Cumhuriyetleri…”
Devlet azınlık okullarında da “Türklük ve Türk vatanı esastır” diyor. Bununla da yetinmiyor. Her sabah “Türküm doğruyum çalışkanım” dedirtiyor. Küçücük çocukları feda ruhuyla yetiştiriyor; yemin ettiriyor: “Varlığım Türk varlığına armağan olsun”.
Bu anayasa ve yasalardaki ırkçı normatif düzenlemeler hayata da yansımaktadır. Kamu bürokrasisi, hukuk dışı davranışlarda bulunanların her yerde kutsalların arkasına saklanması bilindiği halde, milli ve dini sembolleri zırh olarak kullananlara karşı çoğu kez destekçi pozisyon takınıyor. Başbakanlar, bakanlar, vali ve kaymakamlar, linççi güruhların yaptıklarına “vatansever vatandaş tepkisi” diyor. Katiller bile bu nitelemeden nemasını alıyor. İnegöl’de linççiler “İnegöllü vatandaş”, linçe maruz kalanlar “doğulu kişiler” oluyor. Dörtyol’da da böyle oluyor. Tıpkı Manisa Selendi’de Çingene yurttaşlar için söylendiği gibi. “Selendililer” “Çingene vatandaşlara” tepki göstermiş oluyor. Dörtyol’da da yakan yıkan güruhlar, “Dörtyollu vatandaşlar” oluyor. Yakılan yıkılanlar da “doğulu” ya da “Kürt kökenli vatandaşlar” oluyor. Yerliler var, gerçek sahipleri memleketin, bir de sonradan her nasılsa gelmiş ve huzur kaçıran, misafirlik sınırını aşanlar (Kürtler oluyor onlar) kaçıranlar var.
Linç ve linç girişimi ceza yasası bakımından suçtur. Devletin polisi, askeri, yargısı ırkçı faşist güruhlara hukukun gerektirdiği gibi davranmalıdır. Ortada milli refleks, ya da vatansever tepki falan yok. Linç var, saldırı var. Yağma, yıkma, yakma var… Biraz tarihe bakmakta fayda var..
Taş atan çocuğa 5-10 yıl hapis cezası veren ama bir siyasi partinin genel başkanının burnunu kıran tosuncuklara 5 -10 bin lira para cezası veren sistem ırkçıdır, ayrımcıdır ve faşist bir sistemdir. Başka bir adı yoktur bunun. Çok açık bir biçimde Türkiye’nin anayasal ve yasal sistemi ırkçıdır. Devlet organlarının pratiği de bu doğrultudadır. Değişmesi gereken de budur. Bu politikalar başa dönüyoruz, memleketi bölünmeye götürüyor. Türk ırkçılığı memleketi bölünmeye götürüyor.
Irkçılığa, ırkçı devlet ideolojisine, linç eylemleri eşlik ediyor. Zamanında Almanya’da olduğu gibi…Yüzyıldır bu coğrafyada kimi zaman yaşandığı gibi…
Kaynak: evrensel.net
Tarih: 29.7.2010
HÜSNÜ ÖNDÜL
