ԱԼԲԻՍՏԱՆ. (արաբերեն՝ պարտեզ), Ալբըստան, քաղաք, համանուն գավառակի կենտրոնը Մարաշի նահանգում՝ Մարաշից 69 կմ հյուսիս-արևելք՝ Ջահան (Պիռամոս) գետի ակունքի մոտ՝ բարձր լեռան ստորոտին: Հնում կոչվել է Պլաստա:

X-XIդդ. եղել է հայաբնակ կենտրոն, որի համար 1205թ. Լևոն Բ արքան փորձել է այն միավորել Կիլիկյան Հայաստանին:

1872-73թթ. ուներ 130 տուն հայ բնակիչ, երկու եկեղեցի (Ս.Հակոբ, Ս.Գևորգ), արական և օրիորդաց վարժարաններ: Առաջին համաշխարհային պատերազմի նախօրեին Ալբիստանի 12 հազար բնակչությունից հայեր էին մոտ 4 հազարը: Զբաղվում էին այգեգործոթյամբ, հացահատիկի մշակությամբ, արհեստներով (հռչակված էին Ալբիստանի կտավագործները, կարպետագործները), առևտրով:

Քաղաքի շրջակայքում պահպանվել էին խեթական, հռոմեական և բյուզանդական ժամանակաշրջանի հուշարձանների մնացորդներ:

Ալբիստանի հայերը, գավառի հայաբնակ գյուղերի բնակիչերի հետ, բռնությամբ տեղահանվել և ոչնչացվել 1914-15թթ.: Փրկվածներն ապաստանել են տարբեր երկրներում:

Հայկական համառոտ հանրագիտարան, Հատոր 1, Երևան, 1990: