Մեհմեդ Յ. Յըլմազ

Երեկվա թերթերում հաստատ կարդացել եք Թուրքիայի Հանրապետության հայազգի քաղաքացիներից պրոֆեսոր Տարոն Աջեմօղլուին Տնտեսական զարգացման և համագործակցության կազմակերպության (OECD) Թուրքիայի ներկայացուցչի պաշտոնում նշանակելու վերաբերյալ հրապարակումները… Իմ ուշադրությունը գրավեցին ոչ թե լուրերը, այլ այն, որ այդ տեղեկությունը թերթերում ներկայացվում էր որպես մի տեսակ «շնորհ ու մեծահոգություն»: Այնինչ, պետք է լրիվ հակառակը լիներ: Այսինքն` շնորհ պետք է համարվեր Աջեմօղլուի` այդ պաշտոնի ընդունումը և ոչ թե առաջարկն ինքը: Լուրի այդ ձևով ներկայացվելը ցույց է տալիս, որ ցեղապաշտությունը ներթափանցել է մինչև մեր հասարակության ամենափոքր բջիջները: Մինչդեռ, Թուրքիայի Հանրապետության քաղաքացի հայերն էլ, հույներն էլ, հրեաներն էլ ապրում են այս երկրում, հարկ են վճարում` որպես քաղաքացիական պարտք, ծառայում են բանակում, ընտրություններում մեզ պես ձայն տալու իրավունք ունեն: Բայց երբ հերթը հասնում է հասարակական ծառայություններում պաշտոն վարելուն, նրանց գոյության մասին հիշում են միայն համաշխարհային մակարդակով հաջողություն ունեցած լինելու դեպքում: Նրանց հիմնած վաքըֆներին հազար տեսակի դժվարություններ են ստեղծում, կարողանում են բռնազավթել նրանց ունեցվածքները, այդ վնասները փոխհատուցելու համար օրենքների հրապարակումն անգամ բավարար չի լինում: Մաղթենք, որ պրոֆեսոր Աջեմօղլուին արված այդ առաջարկը մի ազդանշան լինի, որպեսզի այսուհետ ազատվենք նմանատիպ խտրականություններից ու ռասիստական ամոթից:

http://www.hurriyet.com.tr/yazarlar/17419233.asp