Երբ խոսքը գնում է հայերի մասին, իշխանությունը և ընդդիմությունը նույն երգն են երգում: Վարչապետ Էրդողանը փրփրել է Անգլիայում, Հանրապետաժողովրդական կուսակցության անդամներ Օյմենն ու Արըթմանը` Թուրքիայում, թե մենք կվտարե’նք Թուրքիայում ապրող հայերին:

          1923 թ.-Դոկտոր Ռըզա Նուր (Հանրապետաժողովրդական կուսակցության պատգամավոր). «Մեր հայրենիքում այլ ցեղի, այլ լեզվի, այլ կրոնի պատկանող ոչ մի մարդ չթողնելը ամենաէական, ամենաարդար և ամենակենսական գործն է»:

            1930 թ.-Մահմուդ Էսադ Բոզքուրթ (Արդարադատության նախարար). «Թուրքը այս երկրի միակ տերն է, միակ տիրակալը: Զտարյուն թուրք ցեղին չպատկանողներն այս երկրում ունեն միայն մեկ իրավունք` ծառա, ստրուկ լինելու իրավունքը: Անխտիր բոլորը` բարեկամ, թե թշնամի և անգամ լեռները, թո’ղ իմանան այդ ճշմարտության մասին»:

            1934 թ.-Շյուքրյու Քայա (Ներքին գործերի փոխնախարար). «Այս օրենքը (ի նկատի ունի վերաբնակեցման մասին օրենքը) ստեղծելու է մեկ լեզվով խոսող, նույն ձևով մտածող և միևնույն զգացմունքները կրող մի երկիր»:

            1942 թ.-Շյուքրյու Սարաջօղլու (վարչապետ). «Եթե այս երկրի կողմից ցուցաբերված հյուրասիրությունից օգտվելով` հարստացել են,  ապա այս օրենքը (ի նկատի ունի Ունեցվածքի մասին օրենքը) պետք է ողջ խստությամբ կիրառվի այն անձանց հանդեպ, ովքեր այս սիրալիր պահին կխուսափեն իրենց պարտականությունները կատարել»:

            1956թ.-Սինան Թեքելիօղլու (Դեմոկրատական կուսակցության պատգամավոր). «Ստամբուլում բնակվող հույները թող փոխանակվեն Արևմտյան Թրակիայի թուրքերի հետ»:

            1964 թ.-Իսմայիլ Սոսյալ (Արտգործնախարարի խոսնակ). «Եթե Աթենքը չփոխի կիպրոսյան ճգնաժամի հանդեպ իր վերաբերմունքը, ապա մեր բոլոր հույն հպատակներին միանգամից կվտարենք»:

            1991 թ.-Սաբրի Յիրմիբեշօղլու (բանակի զորացրված հրամանատար). «Սեպտեմբերի 6-7-ի հարձակումներն անշուշտ ծրագրված էին Հատուկ ռազմական գրասենյակի կողմից: Այն արտակարգ պլանավորված մի գործողություն էր, որը հասավ իր նպատակին: Հարցս ձեզ եմ ուղղում` մի՞թե դա արտահերթ հաջողված գործողություն չէր»:

            2000 թ.-Թանսու Չիլլեր (Ճշմարիտ ուղի կուսակցության առաջնորդ). «Թուրքիայում կան աշխատող 30 հազար հայեր: Այս հայ գործարարներին կա’մ հանուն իրենց շահերի մոբիլիզացնենք, թող գնան և Թուրքիայի օգտին լոբբինգ անեն, կա’մ էլ անհապաղ վտարենք բոլորին»:

            2006 թ.-Շյուքրյու Էլեքդաղ (Հանրապետաժողովրդական կուսակցության պատգամավոր). «Թուրքիայում աշխատող 70 հազար փախստական Հայաստանի քաղաքացիներին պետք է աստիճանաբար ուղարկել իրենց երկիր: Ըստ էության, այս հարցում կայացվելիք որոշումը չի կարող պատժամիջոց համարվել, քանի որ այն, ինչ արվելու է, լինելու է թուրքական օրենքների կիրառում, օրենքներ, որոնք անուշադրության էին մատնվել` սխալ կերպով կիրառված լիենլու պատճառով: Գրեցին, թե այս առաջարկն անմարդկային է, սակայն որտե՞ղ եք անմարդկայնություն տեսնում»:

            2009 թ.-Վեջդի Գյոնյուլ Պաշտպանության նախարար/. «Եթե հայերն ու հույները Թուրքիայում մնային, արդյո՞ք մենք կկարողանայինք ազգային պետություն դառնալ»:

            2010 թ.-Ջանան Արըթման (Հանրապետաժողովրդական կուսակցության պատգամավոր). «Թո’ղ վտարվեն Թուրքիայում աշխատող փախստական հայերը: Թո’ղ Թուրքիայի քաղաքացիությունից զրկվեն այն երեք թուրք խորհրդականները, ովքեր Շվեդիայում կողմ են քվեարկել նախագծին կամ չեն մասնակցել քվեարկության: Թո’ղ արգելվի Հայկական նախագծի ընդունմանը կողմ քվեարկած արտասահմանցի կամ թուրք պատգամավորների մուտքը Թուրքիա»:

            2010 թ.-Թայիփ Էրդողան (վարչապետ). «Տեսե’ք` իմ երկրում կան 170 հազար հայեր, որոնցից 70 հազարը իմ քաղաքացիներն են: Սակայն մենք 100 հազարին այս պահին ընդամենը հանդուրժում ենք մեր երկրում: Է~, իսկ վաղը ի՞նչ եմ անելու, եթե պետք լինի, այդ հարյուր հազարին կասեմ` «Դե’հ, հեռացեք ձեր երկիր»: Ես դա կանեմ: Հարցնում եք, թե ինչու՞. նրանք իմ քաղաքացիները չեն… Եվ ես ստիպված չեմ նրանց պահել իմ երկրում»:

Ակօս, համար 729, 19.03.2010