
Բերքեն Դյոներ Ժամանակն անցնում է: Շուկաներում թռչուններ չեն դնում վաճառքի, հացը վերջացել է, պարտքի տետրերը փակ են։ 1985 թ. Վարպետ Օհաննեսը մեռնում է. «Տուն ունեինք՝ քանդեցին, ծառ ունեինք՝ կտրեցին։ Ստամբուլում էլ լինեինք կամ ստիպված աշխարհի մի անկյունում ապրեինք, կիմանայինք, որ այնտեղ տուն ունենք։ Սակայն եթե հանձնվի՝ կործանված է, ոչ ոք չի կարող դիպչել, ուժը չի…